Raymond werd 60 dit jaar, een leeftijd waar je toch even stil wilt blijven staan. Waar wij ook bij stil wilden blijven staan waren “onze kinderen” in Sri Lanka. De kinderen en de familie die wij ongeveer 10 jaar lang steunen. Leuk hoor die foto’s die je een keer per jaar krijgt toegestuurd maar op enig moment wordt het routine. En dat is nou net wat wij niet wilden.
Het een met het ander verbinden was snel gegaan en vol verwachtingen gingen wij op vakantie naar Sri Lanka.
Eerst natuurlijk even contact opgenomen met Marita, “zijn wij wel welkom bij de familie?”, je weet ten slotte maar nooit! Nou dat waren wij helemaal. Enig en wat zullen zij dat leuk vinden, oh ja of wij nog een chauffeur nodig hadden?. Hadden wij nodig! Dus Gameni, tevens coördinator van Aloka, stond na aankomst op het vliegveld blij voor onze neus. Dat was heerlijk want wij hadden ook gelijk een ontzettend betrouwbare en goede gids ter plekke, die ons ook nog eens op enig moment thuis voor een echte curry uitnodigde.
Aan het begin van onze reis gelijk met cadeautjes op bezoek bij “onze Temple familie”.
Wij waren inderdaad zeer welkom, de begroeting ging gepaard met het omhangen van een mooie bloemenketting, de kokosnoten werden direct uit de boom gehaald, en wij moesten alle diploma’s van de kinderen bekijken (en geloof mij dat waren er heeeeeel veel....). Een onderdeel van het bezoek was ook de bezichtiging van hun woning. Slaapkamertjes, binnen en buiten keukenruimte en zowaar een WC. Vol trots ging moeder voor. Het was duidelijk dat niemand de laatste uren voor onze aankomst troep had mogen maken. Sommige dingen zijn toch overal het zelfde!
Ondertussen waren ook alle buren uitgelopen om naar ons te kijken. Allemaal blijde en dankbare families die in keurige Aloka huisjes zitten en een nieuwe kans in dit leven hebben gekregen. In een prachtige omgeving nog wel!
Wij waren ontzettend onder de indruk van wat daar allemaal is bereikt. Kijkend naar onze eigen jongens, wat je met betrekkelijk weinig inzet allemaal voor een heel gezin kunt betekenen, waanzinnig.
Toen wij wegreden smste ik naar Martita “chapeau”! En dat meenden wij ook. Nu moeten wij eigenlijk ook nog heel eerlijk bekennen dat wij een heel klein beetje twijfelden of het nou allemaal zo mooi is als wij in de nieuwsbrieven lezen. Sorry Marita en Dick! Het is nog veel mooier. Wat hebben jullie geweldig veel werk verzet! Het is overduidelijk dat niets aan de strijkstok blijft hangen en dat we ook nog eens weten waar je mee bezig bent.
Wij blijven hele enthousiaste donateurs en hopen ook anderen ervan te overtuigen om mee te doen.
Raymond & Monique
