Help de tijd vliegt!

Doordat we in dat heerlijke huis in Balapitiya wonen moeten we ook iedere keer als we naar Pugoda gaan om half 6 ons bed uit en lekker weer of niet het blijft erg vroeg.

Maar kan ook gelijk vertellen dat we een geweldige dag achter de rug hebben ondanks het feit dat we pas om 8 uur weer thuis waren. De nieuwe highway levert heel wat voordeel op, maar liefst 3 uur minder in de auto!

Als 1rste gaan we een nieuw speeltuintje openen, dolblij zijn ze er mee, het gaat om 1 van de kleine achteraf schooltjes waar we ook melk en broodjes brengen. Het is zo oneerlijk verdeeld - er wordt alleen aandacht gegeven aan de grote scholen in de steden en verder moeten ze het maar uitzoeken.

Aunty Corrie, sponsor van het 1rste uur werd vorige maand 80 jaar en zij besloot om een cadeau aan Sri Lanka te geven, geweldig en daarom konden we het speeltuintje veel eerder maken dan we dachten.

Zo was het - 1 kapotte schommel en....

Zo is het geworden!

Wat zijn de kinderen blij, we hebben het al eens eerder geschreven, in Nederland hebben we geen flauwe notie wat zo'n speeltuintje betekend. Zelf zijn we daar ook iedere keer weer verbaasd over want het went nooit, zoveel plezier, zo blij dat ze er mee mogen spelen. Eigenlijk weten we niet eens hoe je het moet omschrijven, niet alleen de kinderen zijn blij maar vooral ook de teachers omdat ze hun kinderen nu ook eens wat anders kunnen laten doen. Bovendien is het ook nog eens goed voor de beweging, een positieve gym waar de kinderen uit zichzelf aan meedoen zeggen ze lachend!

             Het was een mooi begin van de dag!

Op naar de Ravi familie, zouden we een klein stukje aanbouwen zien we tot onze verbazing dat het nieuwe gedeelte al aan rooflevel is. Kanjer Gamini heeft dat toch maar  mooi weervoor elkaar gekregen!

Dan even snel naar Walter en Indrani, we gaan ze gedag zeggen en zoals altijd met een brok in ons keel maar met een lach en een traan spreken we af dat we elkaar volgend jaar weer zien!

We gaan weer verder want op de terugweg willen we nog een gezinnetje bezoeken waar net een babytje geboren is - ze hebben een kamer gehuurd in een groot huis waar ze maar liefst 3500 rps voor moeten betalen. Ze hebben nauwelijks iets van meubeltjes, een bed met 3 planken erin als ik erop ga zitten zak ik zowat met moeder en kind erdoor. Wat een ellendige situatie, gelukkig hebben we nog wat babykleertjes weliswaar nog aan de grote kant maar mamma is er erg blij mee.

Verder kopen we een ventilator voor ze, het is bloed en bloed heet in de kamer, niet goed voor de vader en moeder en zeker niet voor de piepkleine baby, wat een mooi kindje en wat een prachtig kopje met haar!

Waarschijnlijk hebben we een sponsor voor dit gezinnetje, gaan er samen aan werken om ze een beter leven te geven dan ze nu hebben.

Niet nodig om te vertellen dat ze meer dan blij zijn!

We gaan weer terug naar Balapitiya, weer zijn we blij met de nieuwe weg Gamini  heeft het gevoel dat hij in de hemel rijd in plaats van die heksenketel op de Galle road.

Thuis drinken we nog een bakje koffie en nemen we de dag nog even door, oa as zondag dan komen Priantha en Lalitha uit Udugama we zijn dan met zijn achten - we kijken er naar uit want het beloofd een gezellig dagje te worden.

Dat was het weer - hartelijke groet uit Sri Lanka van Dick en Marita

Boekenprogramma in Kahaduwa,

10-02-2012 Vandaag hebben we het boekenprogramma in Kahaduwa.  05.30 uit bed want we willen graag zo vroeg mogelijk beginnen, is het koud bij jullie - hier is het af en toe heel erg warm, we hebben nu en dan storm en daarna pittige buien. Gelukkig meestal in de nacht maar het betekend wel dat het soms erg vochtig is, vandaag gaan we de bergen in naar een theeplantage waar een school voor de kinderen van de theepluksters en de andere werknemers is.

Vergeleken bij onze ervaringen van zo'n 20 jaar geleden zijn we verbaasd hoe goed er voor de kinderen en de werknemers gezorgd wordt, er is iedere dag een arts aanwezig, de medicijnen die evt nodig zijn worden voor ze betaald en als het nodig is worden ze naar het ziekenhuis gebracht.

Blij om dit alles te zien en en te weten dat de eigenaren (de meesten) eindelijk beter voor hun personeel zorgen.

De kinderen staan ons op  te wachten en heel vreemd, de meesten hebben nog nooit Sudu's gezien, vooral onze kleur haar en ogen vinden ze geweldig om te zien. Ze kijken je ook recht in je ogen of het nou wel echt waar is dat wij een andere kleur hebben, dit is iets wat maar weinig in Azië weinig voor komt meestal kijken de mensen je niet aan.

We gaan beginnen met een gebed van de monnik, daarna krijgen wij het witte polsbandje iets waar Dick en ik altijd erg blij meer zijn.

De kinderen zitten vol spanning te wachten want ze weten al wel dat er een cadeautje voor ieder kind is maar nog niet wat, maar eerst wordt er gedanst en gezongen en om de allerkleinste niet te lang te laten wachten gaan we tussendoor uitdelen. Het is zo schattig al die kleine humpies met die verwachtingsvolle snuitjes, vergeet niet dat de kinderen hier zelden of nooit iets krijgen, de ouders werken zich 3 slagen in de rondte om een maaltijd op tafel te krijgen laat staan schoolspulletjes of een cadeautje te kunnen kopen. Zelfs niet op hun verjaardag!

Voor de allerkleinsten hebben we een mooi kleurboek en kleurpotloden, voor de daarop volgende klassen, 6 dikke school schriften en een ballpoint, voor de hoogste klassen - jongens een mooie passerdoos en voor de meisjes een paraplu. 

Ja wat moeten die meiden daar nou mee! Vergeet niet dat de meesten kinderen een paar kilometer moeten lopen - zowel in de zon als in de regen, natte haren is hier een drama het duurt uren voordat ze weer droog zijn, vaak zijn ze dan ook verkouden  - dus ..... alleen maar stralende gezichtjes! Ja nog iets over een paraplu - zoals onze kinderen met een telefoon rond lopen is een paraplu voor de meisjes hier een ding om er bij te horen.

Ze zijn er meer dan blij mee enne.....hier en daar een jaloerse blik van de teachers haha!

Het zit er weer op, we gaan nog even door met foto's maken en daarna op naar de heerlijke banaantjes, mango en andere lekkernijen.

We gaan weer terug uitgezwaaid door al die leuke tevreden kinderen die hopen dat we volgend jaar weer terug komen om weer zo'n leuk feestje met elkaar te vieren!

Ayobowan - hartelijke groet van Dick en Marita

Als 3 kleine kinderen op schoolreis........

... rijden we voor de eerste keer op de nieuwe snelweg van Sri Lanka! Geweldig wat heerlijk om in die heksenketel van verkeer volkomen relaxed te kunnen rijden en let wel maar liefst 120 km per uur!  Gamini is helemaal door het dolle! Nou en horen we jullie denken - dat is toch niet zo bijzonder, voor Sri Lanka wel het geeft het gevoel van vrijheid en opbouw na die lange oorlog. Van emotie rollen er zelfs een paar tranen - wat zijn we blij voor ze dat er eindelijk een ommekeer is.

Vanuit Balapitiya naar Pugoda scheelt het maar liefst 1 1/2 uur hectiek en vooral stress, wij hopen dan ook dat de andere highway snel klaar is.

We zijn onderweg naar een bruiloft in Pugoda - het is een moslim bruiloft en eerlijk gezegd zijn we een beetje nieuwsgierig want dit hebben we nog niet meegemaakt. En ja natuurlijk is het heel anders, de bruid zit alleen op een mooi versierde bank en wordt door alle dames bekeken, ze heeft een prachtige jurk aan met veel glitters en is helemaal blij als we zeggen dat we haar erg mooi vinden! Nadat we het cadeau hebben gegeven worden we aan tafel gevraagd, nou kan vertellen dat we ons behoorlijk opgelaten voelden. Werkelijk iedereen maar dan ook iedereen staat om ons heen en kijken wat we eten en vooral of het wel genoeg is. Dick en ik zijn heel kleine eters en dat vinden ze maar niets, gelukkig staat er genoeg fruit op de tafel, het is een lastige hoor. Er wordt aardig met de hygiëne gesjoemeld en daar zijn wij ondanks ons jarenlange verblijf nog steeds niet op ingesteld. Gelukkig zijn we steeds slimmer in het omzeilen van dit probleem en wordt er goedkeurend naar ons gekeken. Bovendien doen Gamini, Walter en Indrani meer dan hun best, allemachtig wat kunnen die mensen eten, dat eten wij  nog niet in een week  haha!

De bruidegom en de schoonfamilie komen, jonge meisjes voorop met handenvol cadeaus en de hele familie er achter aan, de bruidegom staat te wachten en verdwijnt in een aparte kamer bij de mannen. Tot onze verbazing worden Indrani en ik binnen gevraagd, het tekenen voor het huwelijk gebeurd alleen door de bruidegom en is een heren aangelegenheid

Na het tekenen gaan we nog even met de bruid op de foto en wij verlaten het feest zodat ze ongestoord verder kunnen gaan met het feest op hun eigen manier te vieren!

Nog even voor een lekker bakje koffie bij Indrani en Walter langs daarna gaan we weer terug naar onze vakantieplek om daar alle berichten over de heftig vorst in Nederland te lezen.

Leuk om te lezen dat er misschien toch een Elfstedentocht komt - misschien dat we dan wel een heel klein beetje jaloers zijn dat we niet net zoals jullie aan de buis kunnen zitten! We hopen van harte dat dit geweldige feest dit jaar door kan gaan.

Lieve mensen, dat was het weer-  misschien as zaterdag een nieuwe blog over het boeken programma

Ayubowan - hartelijke groet uit Sri Lanka van Dick en Marita