Kandy en Peradeniya

18 januari - 5 uur uit bed en om 6 uur in de auto, we gaan vandaag naar Bandu en dat is altijd een van de gezelligste momenten. Zij kijkt er ook naar uit want vorig jaar hebben we elkaar nauwelijks gezien omdat ze problemen met haar nieren had.
Dat is nu allemaal voorbij maar er staat weer iets anders op de lijst nl een staaroperatie, dat gaat as maandag gebeuren dus we zijn net op tijd.

Dochter Nirangie en haar dochtertje Bharathi zijn momenteel bij haar om de komende weken voor Bandu te zorgen. Met de sponsor kinderen gaat het erg goed zo goed zelfs dat we met Tangalle gaan stoppen, met Prasad blijven we voorlopig doorgaan.

Hij woont nu met zijn mamma in Udugama en gaat daar naar school, Lalitha werkt in een Teafactory en heeft het erg naar haar zin, ze meldt zich regelmatig en komt dan bij Bandu met Prasad logeren. Het was erg leuk om Lalitha even aan de telefoon te hebben, we spreken af dat als we naar ons vakantiehuis gaan ze een weekendje komen logeren. Bandu en Nirangela komen dan ook en ..... Priyantha die vorig jaar zijn been had gebroken komt ook samen met zijn vrouwtje die inmiddels zwanger is. Dat wordt een feestje waar we dan ook allemaal naar uitkijken!

De volgende ochtend weer vroeg uit bed want we willen om 8 uur rijden wel jammer natuurlijk dat we niet wat langer kunnen blijven maar het is niet anders, de tijd vliegt voorbij en we willen gewoon graag op tijd klaar zijn met ons voordat we naar Balapityia ons vakantie adres gaan.

Op de terugweg gaan we nog even bij de familie van Malou langs, of we het weer voorvoeld hadden dat er iets aan de hand was en dat klopte dus!
Vader was tijdens een klus van het dak gevallen en had zijn enkel gebroken tja en daar zit je dan, geen enkele hulp, geen salaris niets van dat alles. En dan te bedenken dat ze in een dal wonen zo ongeveer een kilometer naar beneden langs paadjes van een halve meter breed met een hoogte verschil van zo'n 100 meter. Wij komen zowat op onze knieën aan dus laat staan als je enkel gebroken is. Hij heeft erg veel pijn, ook daar wordt niet naar omgekeken dus halen we een groot pak paracetamol (hoe moet je die kopen als je geen geld hebt) en ook een paar krukken zodat hij zich iets makkelijker kan bewegen. Ook nog wat extra geld voor eten zodat de 1e zorgen wegvallen - hij blij en wij blij dat we hebben kunnen helpen.

We klauteren weer naar boven en dat is echt ff puffen, wat een klimmerij, er liggen allerlei stenen los en takken en wortels op het pad, maar ach we zijn blij dat we eindelijk weer eens goed kunnen bewegen. Wat missen we de sportschool hier, maar goed we komen weer heel boven en gaan terug naar Colombo. Maar liefst 4 uur zijn we onderweg, wat een ellendig rot verkeer is het hier toch iets waar we nooit aan zullen wennen, maar wat was het de moeite waard om te gaan!

Ayubowan en tot de volgende keer!