We zijn onderweg naar Dusseldorf, deze keer gevlogen met Emirates niet echt onze favoriete maatschappij maar het kwam zo uit. De vlucht naar Dubai was niet bepaald een pretje bovendien was het vliegtuig afgeladen, na de overstap hebben we mazzel en zitten we lekker met zijn 2tjes en blijft er een plek vrij.
De laatste dagen hebben we weer door gebracht in Negombo, het bleef maar 34* en de regen bleef uit zodat we besloten hebben om voor de lange reis terug toch even te proberen om een paar nachten te slapen.
Iedereen loopt te klagen en ze begrijpen er niets van, als we proberen te vertellen dat het klimaat in Europa al een tijd van slag is wordt er gegrinnikt en zeggen ze " nou misschien krijgen wij dan wel jullie sneeuw". Haha, ze zouden raar op kijken maar wie weet gaat het ooit in Nuwara Eliyia gebeuren, daar kan het immers 's nachts zo rond de 0* zijn.
Ondertussen wordt er hard gewerkt aan het huisje van de Ravi familie, we zitten Gamini op zijn nek dat het klaar moet zijn voordat we naar Nederland terug gaan. Wat is het toch een kanjer, er is echter een probleem en daar waarschuwt hij al vast voor. Doordat het voor de droogte zo veel geregend heeft was het hout drijf nat en de ramen en deur kunnen nog niet geplaatst worden anders trekt de hele boel krom. Nou afwachten maar.
Het is zo warm dat we heel blij zijn dat we in de 1e vier weken het meeste werk gedaan hebben zodat we nu alleen de dingen in de buurt van Balapitiya hoeven te doen. We gaan bv naar Udaya onze tuktuk man die we al een paar jaar beloofd hebben om bij hem en zijn familie op bezoek te komen.
Het is hartstikke gezellig maar we voelen ons ook erg opgelaten, ondanks het feit dat we gezegd hebben dat we absoluut niet willen eten staat er een tafel vol met het heerlijkste fruit en niet lachen de hele familie van vader, moeder schoonouders en zusters staat te kijken of we wel genoeg eten. Tot slot krijgen we een tas vol kleine cadeautjes van kaneelstokjes tot een mooie ketting mee.
Het gezin is behoorlijk van slag want moeder heeft struma en dat moet geopereerd worden en als je dan hoort wat er allemaal gedaan moet worden, eerst om 6 uur in de ochtend naar de kliniek een nummer halen om 's avonds 8 uur bij de dokter te kunnen komen. Dan verschillende keren naar de kliniek om bloed af te nemen afspraken te maken enz enz. Het betekend wel dat ze iedere keer naar Ambalangoda moeten wat ook weer betekend dat Udaya niet kan werken en geen inkomsten heeft. We hebben het niet over 1 keer maar over zeker 10 keer heen en weer rijden en wat te denken van al de benzine die ook in Sri peperduur is.
Misschien denken jullie ja het gaat daar nu eenmaal anders dan bij ons, vergeet niet dat er geen enkele voorziening is dat ze bv alles van een pilletje tot operatie zelf moeten betalen. En dat met een gemiddeld inkomen 500 roepies per dag, geen wonder dat ze stijf van de stress staan. We zijn blij dat we in de buurt zijn en een paar keer het bloedonderzoek en de röntgenfoto's voor ze kunnen betalen. Gelukkig laat ze zich toch opereren - hebben haar verteld van 1 van de Pugoda moeders die er uiteindelijk aan overleden is.
Heel verhaal maar we denken een beetje aan het gemopper in Nederland over de gezondheidszorg en denk niet dat we dit bagatelliseren hoor want het is voor een grote groep mensen heel moeilijk aan het worden. Maar wat leven wij in een geweldig land ondanks de lastig tijden waar we doorheen moeten.
Het blijft maar heet en het huis waar we tijdelijk wonen is niet meer koel te krijgen en ondanks dat we het er heerlijk hebben besluiten we om eerder weg te gaan, jammer ook voor Athula de huisbewaarder, die vindt het maar niets, maar we gaan toch.
Goede berichten uit Hanwella, het ziet er naar uit dat alles op tijd klaar is, Gamini verteld dat vader Ravi het niet nodig vindt om bv hier en daar wat planten neer te zetten. Maar moeder en dochters - het zijn immers 5 meiden die graag een leuk tuintje willen zal hij zich er toch bij neer moeten leggen en een plannetje is snel gemaakt, we spreken af dat we in ieder geval een stelletje potten met anthuriums en een bougainvilles voor ze kopen. Moeder had al een kleine afscheiding met steentjes gemaakt, helemaal door het dolle toen de planten er in gezet werden en vader Ravi grijnsde maar een beetje.
Het nieuw gebouwde stuk is voorzien van een pleisterlaag, binnen en buiten, het dak is afgemaakt, de vloeren zijn gestort en kozijnen, ramen en de deur zitten erin. Alleen moet het hout nog gelakt worden maar dat kan pas over een paar weken. Het is haast klaar, alleen het dak en pleisteren van het oude gedeelte moet nog gedaan worden en dan is het echt af! Maar eerst weer even sparen en hopen dat er donaties binnen komen.
Al met al hebben we ondanks dat het er naar uitzag dat we helemaal niets konden doen door donaties die aan het eind van het jaar binnen kwamen echt nog heel wat fijne dingen kunnen doen. Door 2 mooie donaties speciaal voor het melkprogramma hoeven we dit niet gedeeltelijk te stoppen zodat we de kinderen gewoon 2 x per week hun zakje melk en broodje kunnen geven. Nogmaals hartelijk dank voor alles!
Bijgaand een foto van het huisje, moeder noemt het haar paleis, het allerbelangrijkste is dat de meisjes veilig zijn en...... ook nog eens een 10 x beter huwelijk kunnen doen omdat ze niet meer in dat hondenhok van vroeger wonen. Trouwens wij zouden onze hondjes daar niet eens in laten wonen.
Na een heel vermoeiende reis zijn we zaterdag om half 11 in de avond weer thuis en ja we hebben het 's nachts heel erg koud maar wat hebben we heerlijk geslapen!
