De laatste werkdag!

10 februari is onze laatste werkdag  -  vandaag gaan we de 2e tandarts unit openen in het St. Clare's Colleger in Colombo. 

Maar voor dat het zover is moet er eerst een half uur flink aangepakt worden om mijn sari aan te trekken, vandaag immers geen leuke kwebbelende dames die het maar al te leuk vonden om mij aan te kleden.

Maar het lukt allemaal prima en op tijd gaan we naar het St Clare's, wat een ontvangst, de principal, ook de oud principal en de schoolband staan ons op te wachten. We zijn hier jaren geleden al eens geweest nadat we hier een aantal nieuwe toiletten hebben laten bouwen en oa kasten en schoolspullen te brengen. Wat een leuk weerzien!

                           

Hier worden we toch altijd zo vrolijk van, al die stralende gezichtjes, zien jullie wel hoe blij we zijn dat we hulp krijgen en hoe goed we ons best doen om mooie muziek te maken en ga zo maar door.

Als we de hal binnen komen zitten de meisjes allemaal netjes en stil te wachten - nou daar maken we dus even snel een eind aan, we draaien ons om en roepen Good morning en zwaaien, de stemming zit er gelijk in. Hier en daar een zuinig mondje maar daar hebben we even niets mee te maken, het is gelijk feest en de ceremonie gaat beginnen. 4 Monniken komen binnen en de rust keert weer want dit is een serieuze zaak, ook deze keer wordt mevrouw Zwinkels herdacht. Hun dank is groot voor wat zij voor het St Clare mogelijk heeft gemaakt.

                           

Er zitten maar liefst 1600 kinderen op deze school en ook een paar scholen uit de omgeving gaan van de tandarts hulp profiteren.

                           

In de theepot zit heilig water - een katoenen draad hangt daar in en de rest wordt door iedereen vast gehouden, na het gebed worden er kleine stukjes afgehaald, om de pols gedaan en een klein beetje water op je hand geschonken. Het is de bedoeling om er van te drinken en de rest op je haar te sprenkelen!

                                         

Na het gebed wordt de praktijk geopend, het ziet er mooi en schoon uit!  Omdat er nog geen hoezen voor de stoel zijn is het plastic nog niet verwijderd maar daar wordt aan gewerkt.      

             

                           

De tandarts gaat beginnen en er komt een klein meisje binnen - haar tandjes worden na gekeken en schoongemaakt. Ze geeft geen kik en komt lachend uit de stoel - zij blij en wij ook!

De principal maakt nog even een aardige grap en vraagt aan Gamini en mij - Wie van jullie 2 gaat eerst? Laten we nou net naar de tandarts geweest zijn haha! En dat is echt waar.

                           

                           

          Ben je voor het 1rst bij de tandarts staat er ook nog publiek om je heen!

Het einde van de bijeenkomst is in zicht, maar eerst krijgen we nog een mooie onderscheiding met een geweldige bedankt speech en de belofte dat er op een goede manier gebruik van de tandartspraktijk gemaakt zal worden.

We lopen naar de uitgang om nog even een kopje thee te gaan drinken en plotseling zijn we omringt door alle meisjes die ons komen bedanken en gedag zeggen.

Oh wat lief en leuk, dit was echt een van de mooiste momenten van de dag - heerlijk!

                            

Dit was voorlopig het laatste verslag van ons werk in Sri Lanka, wij gaan morgen inpakken om woensdagochtend naar Negombo te vertrekken.

Daar hebben we een paar dagen vrij om in een heerlijk hotel even bij te komen van de vele dingen die we gedaan hebben.

Hadden we ons zelf vorig jaar beloofd om niet zoveel te rijden - we zitten toch alweer dik boven de 3000 km, nou ja jammer dan. Gelukkig is het allemaal goed gegaan en hebben we onwijs veel mooie en vooral goede dingen kunnen doen!

We gaan even luieren - hartelijk dank voor alle leuke, lieve, aardige mails, telefoontjes, whats apps, het heeft ons heel wat steun gegeven!

Ayubowan uit Sri Lanka van Dick en Marita

ps de 16e vliegen we terug naar Nederland

                                           

Het winkeltje is open!

Het lijkt wel of we de laatste dagen alleen maar kleine feestjes vieren! de laatste weken zijn aan gebroken en we zijn haast iedere dag dingen aan het afronden. Gingen we vorige week bij de weduwe, haar 3 kindjes en haar 86 jarige schoonmoeder weg met een verdrietig gevoel. Vandaag hebben we zo iets van - spannend hoe zou het met ze zijn?

Oma staat ons met een grote glimlach op haar gezicht op te wachten, moeder is even met een tuktuk naar het dorp om eieren en nog wat kleine spulletjes voor de winkel te kopen. We wachten met spanning tot ze terug komt!

                          

                                             Wat ziet het er al mooi uit!

Even later komt ze er aan met echt een grote zak vol dingetjes om te verkopen en ook een grote kartonnen doos met eieren. Het hele spul begint gelijk met uit pakken en alles op de schappen te leggen.

 

Hoe aandoenlijk is dit alles, we krijgen er tranen van - wat een verschil met vorige week, de verdrietige gezichtjes van de kinderen klaren helemaal op, moeder en oma halen opgelucht adem. De toekomst ziet er voor hen allen zoveel beter uit!

Dick koopt voor Gamini en zijn gezin een tas vol boodschappen, rijst, dahl, aardappelen, uien, knoflook en nog meer. Zij staat te stralen want ze heeft op de eerste dag natuurlijk al een mega omzet. En voor Gamini weer even een zorg minder!

                            

Ondertussen zijn we bezig om het huis aan de buitenkant te bekijken, er zijn 3 openingen waar nog kozijnen en ramen in moeten. Er spoken allerlei dingen door mijn hoofd, er is immers een meisje van 13 in huis dat binnenkort big girl zal worden - geen vader meer heeft die haar kan beschermen en aanranding schering en inslag is. En nu is er ook nog een winkeltje waar wel het een en ander te halen is. Als Gamini het over telefoonkaart verkoop heeft krijg ik het helemaal spaans.

                              

Snel overleg, we zijn blut wat nu - kunnen niet nog een jaar wachten om dit af te maken. Als we weer thuis zijn maar weer eens alle papieren op tafel om te kijken waar we op kunnen besparen zodat dit huis voor iedereen veilig wordt.

Dat rot geld ook altijd - wanneer komt die ton van de Sponsorloterij nu eens binnen zodat we alles af kunnen maken!

                               

Oma wat bewonderen we je, 86 jaar en werken als een paard, zorgen voor je kleinkinderen maar ook voor je schoondochter. Wat een geweldig mens!

Hopen dat jullie van dit verslag net zo blij en Santosay (gelukkig) worden als wij!

Ayubowan en een hartelijke groet uit Sri Lanka 

Een feestje bij Rasika en Ruwan

Was het de vorige keer een groot drama met een onoverzichtelijke bende - dak eraf, kleding op een hoop, TV midden in de kamer enz enz.

We weten niet wat we zien - wat is hier in die paar dagen keihard gewerkt en wat ziet het er mooi uit, moeder en de kinderen staan te stralen van plezier en trots!

Even een paar foto's om te vergelijken 

                           

                                                         Zo was het....

                            

                             

                            

                                                        En zo is het nu!

Picobello, wat hebben jullie hard gewerkt, jammer is dat het nog niet af is, er moet nog heel wat aan gedaan worden. Voor de familie echter is het al top - ze zijn meer dan gelukkig en gaan nu hard hun best doen om de vloeren af te maken. Heel fijn is dat ze tijdens de moesson een goed dak boven hun hoofd hebben.

Vader en de oudste zoon kunnen de vloer storten en de muren stuken dus dat is al heel wat, zo nu en dan wat zand en een paar zakken cement en er kan weer een stuk gedaan worden.

De toplaag van de vloer moet door een ervaren metselaar gedaan worden en samen met de deur en de kozijnen is dit de grootste kosten post.

En daar gaan we voor sparen, al met al is het toch weer aardig gelukt om een groot deel van het huisje af te maken.

                                             

           

                                           Mensen wat zijn we blij!

Kleine Indrani

Na 3 jaar vage informatie besluiten we om Indrani te gaan zoeken, door allerlei nare omstandigheden is ze haar mooie huisje kwijt geraakt en werkelijk op straat terecht gekomen.

Het laatste contact was dat ze op een klein stukje land in een piepklein houten huisje terecht was gekomen, samen met haar man en kleine dochter.

Indrani is voor ons en zeker voor mij altijd mijn kleine lieveling geweest en dat is altijd zo gebleven, we maken ons ongerust omdat we al zo lang niets van haar gehoord hebben.

Gelukkig weet Gamini nog ongeveer waar ze woont en we gaan op zoek, na veel vragen en rond rijden komen we in bekend gebied en waarachtig ze woont er nog!

Owh wat een emotioneel moment, tranen hangen aan de wimpers - ze kruipt tegen mij aan en omhelst Dick het is gelijk weer zo vertrouwd en alle onrust is gelijk weg.

Zij snapte er ook niets van waarom we niet meer kwamen en wij? Ook geen idee, meerdere keren een boodschap laten sturen, geschreven enz.

Om een lang verhaal kort te maken en er ook niet al teveel  over willen  vertellen, de boodschapper was zo ontzettend jaloers op onze intense verhouding, dat ze post, boodschap om af te spreken enz. gewoon niet heeft doorgegeven.

We snappen het wel, ze hebben volkomen aan de grond gezeten en nu staat er inplaats van een houten hutje een mooi in aanbouw stenen huisje. Het ziet er mooi, schoon en opgeruimd uit en dit helemaal op eigen kracht en zonder enige hulp van anderen.

En nu komt de aap uit de mouw, Indrani is altijd op handen gedragen zowel door ons als door haar sponsor-ouders. Uncle Cor had haar het liefste een wasmachine gegeven.

Omdat wij zo zoetjes aan wel weten hoe vreselijk jaloers de Srilankanen onderling zijn hebben we altijd geprobeerd om het zo rustig mogelijk te houden. En haar vooral niet boven de rest van de kinderen te bevoordelen. Het feit dat ze wees werd op haar 9e heeft de jaloezie niet tegen kunnen houden en wat hebben ze  gelachen toen ze met hun 3tjes op straat terecht kwamen.

 

                           

Ze verdienen een dikke pluim, Indrani omdat ze een zuinige huisvrouw is geworden en haar man die door keihard te werken, goed voor zijn gezin zorgt en vooral een goede vader is.

Hun droom is om nog 2 kleine kamers aan het huisje te bouwen voor hun  2 dochters - we weten zeker dat het hun gaat lukken!

Kind wat zijn we trots op jullie! 

                            

                                         

We nemen afscheid en spreken af dat we contact houden en wij hebben al voorzichtig in ons achterhoofd  om als het lukt nog even langs te om een paar oorbelletjes voor big girl Dulmini te brengen!  Mooie smoes haha!

We zijn toch aardig wat gewend, dachten we!

Vandaag richting zuiden, het is een hele rit maar we hebben geluk, er is weinig verkeer en dat is het voordeel van vroeg uit de veren.

We gaan eerst naar Jayame en we schrikken ons werkelijk te pletter, het halve huis is afgebroken en het is een grote puinhoop, nog erger dan in Pugoda. We weten eerlijk niet waar we het eerst moeten kijken - het is zo'n verschrikkelijke ongeorganiseerde bende. Het dak is er af, electriciteits draden hangen los door de kamer, alles ligt op een hoop en het ergste is dat het hier ook nog regelmatig regent. We zijn immers in de bergen met theeplantages waar het sowieso ook nog vochtig is. Er wonen hier kleine kinderen en wat te denken van de oude oma die inmiddels haar eerste achterkleinkindje heeft. Waar ze heel trots op is!

Nou ik schei maar uit want als we het tegen ze zeggen dat we ons zorgen maken - ook hier weer staan ze ons aan te kijken zo van maak je niet druk we weten niet beter. Maar voor ons is het even anders, het huis waar ze woonden was weliswaar met kleiwanden maar het zag er zo leuk en goed uit. Nou ja we zien wel, hopen in elk geval dat voor de moesson het dak erop zit. Het ergste is dat we blut zijn, hebben al zo veel gedaan dat er momenteel geen geld is om ze te helpen.

Blij zijn we dat oma's huisje nog helemaal heel is zodat zij met de kleinsten in ieder geval warm en droog kunnen slapen!

  

                  Oma's huisje en samen met haar klein- en achterkleinkind!

                               

                               

                                                          Oud en Nieuw

                               

                                            Zelfs Gamini is onderste boven!

                               '

                                                       Het nieuwe gedeelte!

We gaan naar Hansi en daar is het een heel ander verhaal, maar vertellen er gelijk bij dat we daar wel hebben kunnen helpen.

Even terug naar vorig jaar, vader is invalide door een auto ongeluk - had een mooi catering bedrijf - was een huis aan het bouwen. Daarna nauwelijks inkomen, een drama dus, de vloeren waren zo slecht dat de kinderen niet anders deden dan hoesten. De vloer zat vol ongedierte zodat iedereen ook nog eens vol wondjes aan hun benen zaten.

Laat staan de kleintjes die op de vloer speelden - het ziet er nu echt heel mooi uit, de vloer was vorig jaar al voor een gedeelte gelijk gemaakt en daar is nu de toplaag opgelegd - prachtig geworden! En dan  - op een rommelhok na is het hele huis binnen en buiten gestuukt en het is echt mooi geworden. Ze zijn er allemaal zo blij mee en wij natuurlijk ook, de 2 oudste zusjes komen binnen en laten vol trots hun babytjes zien. 

Ook de buurtjes komen en het is een drukte van jewelste helemaal als de doos met knuffels tevoorschijn komt.

We krijgen  een heel wat beter gevoel dan bij het vorige huis, zijn erg blij voor de vader, vooral omdat zijn grote zorg over het huis voorbij is. Maar verdrietig voor de anderen!

We gaan terug en net zoals vanochtend hebben we weer mazzel en staan gelukkig niet in een dikke file, morgen naar Pugoda om daar de laatste klusjes af te maken. De tijd begint alweer te dringen, nog een goeie week en dan gaan we alweer naar Negombo voor de laatste dagen om daarna terug naar huis te vliegen!

Ayubowan hartelijke groet van Dick en Marita

 

       Als alles klaar is wordt het laatste gedeelte van de buitenvloer gedaan!

                                          

            

                         

              Wat zijn we blij en trots met ons mooie huis en vooral de vloer!