De laatste werkdag!

10 februari is onze laatste werkdag  -  vandaag gaan we de 2e tandarts unit openen in het St. Clare's Colleger in Colombo. 

Maar voor dat het zover is moet er eerst een half uur flink aangepakt worden om mijn sari aan te trekken, vandaag immers geen leuke kwebbelende dames die het maar al te leuk vonden om mij aan te kleden.

Maar het lukt allemaal prima en op tijd gaan we naar het St Clare's, wat een ontvangst, de principal, ook de oud principal en de schoolband staan ons op te wachten. We zijn hier jaren geleden al eens geweest nadat we hier een aantal nieuwe toiletten hebben laten bouwen en oa kasten en schoolspullen te brengen. Wat een leuk weerzien!

                           

Hier worden we toch altijd zo vrolijk van, al die stralende gezichtjes, zien jullie wel hoe blij we zijn dat we hulp krijgen en hoe goed we ons best doen om mooie muziek te maken en ga zo maar door.

Als we de hal binnen komen zitten de meisjes allemaal netjes en stil te wachten - nou daar maken we dus even snel een eind aan, we draaien ons om en roepen Good morning en zwaaien, de stemming zit er gelijk in. Hier en daar een zuinig mondje maar daar hebben we even niets mee te maken, het is gelijk feest en de ceremonie gaat beginnen. 4 Monniken komen binnen en de rust keert weer want dit is een serieuze zaak, ook deze keer wordt mevrouw Zwinkels herdacht. Hun dank is groot voor wat zij voor het St Clare mogelijk heeft gemaakt.

                           

Er zitten maar liefst 1600 kinderen op deze school en ook een paar scholen uit de omgeving gaan van de tandarts hulp profiteren.

                           

In de theepot zit heilig water - een katoenen draad hangt daar in en de rest wordt door iedereen vast gehouden, na het gebed worden er kleine stukjes afgehaald, om de pols gedaan en een klein beetje water op je hand geschonken. Het is de bedoeling om er van te drinken en de rest op je haar te sprenkelen!

                                         

Na het gebed wordt de praktijk geopend, het ziet er mooi en schoon uit!  Omdat er nog geen hoezen voor de stoel zijn is het plastic nog niet verwijderd maar daar wordt aan gewerkt.      

             

                           

De tandarts gaat beginnen en er komt een klein meisje binnen - haar tandjes worden na gekeken en schoongemaakt. Ze geeft geen kik en komt lachend uit de stoel - zij blij en wij ook!

De principal maakt nog even een aardige grap en vraagt aan Gamini en mij - Wie van jullie 2 gaat eerst? Laten we nou net naar de tandarts geweest zijn haha! En dat is echt waar.

                           

                           

          Ben je voor het 1rst bij de tandarts staat er ook nog publiek om je heen!

Het einde van de bijeenkomst is in zicht, maar eerst krijgen we nog een mooie onderscheiding met een geweldige bedankt speech en de belofte dat er op een goede manier gebruik van de tandartspraktijk gemaakt zal worden.

We lopen naar de uitgang om nog even een kopje thee te gaan drinken en plotseling zijn we omringt door alle meisjes die ons komen bedanken en gedag zeggen.

Oh wat lief en leuk, dit was echt een van de mooiste momenten van de dag - heerlijk!

                            

Dit was voorlopig het laatste verslag van ons werk in Sri Lanka, wij gaan morgen inpakken om woensdagochtend naar Negombo te vertrekken.

Daar hebben we een paar dagen vrij om in een heerlijk hotel even bij te komen van de vele dingen die we gedaan hebben.

Hadden we ons zelf vorig jaar beloofd om niet zoveel te rijden - we zitten toch alweer dik boven de 3000 km, nou ja jammer dan. Gelukkig is het allemaal goed gegaan en hebben we onwijs veel mooie en vooral goede dingen kunnen doen!

We gaan even luieren - hartelijk dank voor alle leuke, lieve, aardige mails, telefoontjes, whats apps, het heeft ons heel wat steun gegeven!

Ayubowan uit Sri Lanka van Dick en Marita

ps de 16e vliegen we terug naar Nederland

                                           

Het winkeltje is open!

Het lijkt wel of we de laatste dagen alleen maar kleine feestjes vieren! de laatste weken zijn aan gebroken en we zijn haast iedere dag dingen aan het afronden. Gingen we vorige week bij de weduwe, haar 3 kindjes en haar 86 jarige schoonmoeder weg met een verdrietig gevoel. Vandaag hebben we zo iets van - spannend hoe zou het met ze zijn?

Oma staat ons met een grote glimlach op haar gezicht op te wachten, moeder is even met een tuktuk naar het dorp om eieren en nog wat kleine spulletjes voor de winkel te kopen. We wachten met spanning tot ze terug komt!

                          

                                             Wat ziet het er al mooi uit!

Even later komt ze er aan met echt een grote zak vol dingetjes om te verkopen en ook een grote kartonnen doos met eieren. Het hele spul begint gelijk met uit pakken en alles op de schappen te leggen.

 

Hoe aandoenlijk is dit alles, we krijgen er tranen van - wat een verschil met vorige week, de verdrietige gezichtjes van de kinderen klaren helemaal op, moeder en oma halen opgelucht adem. De toekomst ziet er voor hen allen zoveel beter uit!

Dick koopt voor Gamini en zijn gezin een tas vol boodschappen, rijst, dahl, aardappelen, uien, knoflook en nog meer. Zij staat te stralen want ze heeft op de eerste dag natuurlijk al een mega omzet. En voor Gamini weer even een zorg minder!

                            

Ondertussen zijn we bezig om het huis aan de buitenkant te bekijken, er zijn 3 openingen waar nog kozijnen en ramen in moeten. Er spoken allerlei dingen door mijn hoofd, er is immers een meisje van 13 in huis dat binnenkort big girl zal worden - geen vader meer heeft die haar kan beschermen en aanranding schering en inslag is. En nu is er ook nog een winkeltje waar wel het een en ander te halen is. Als Gamini het over telefoonkaart verkoop heeft krijg ik het helemaal spaans.

                              

Snel overleg, we zijn blut wat nu - kunnen niet nog een jaar wachten om dit af te maken. Als we weer thuis zijn maar weer eens alle papieren op tafel om te kijken waar we op kunnen besparen zodat dit huis voor iedereen veilig wordt.

Dat rot geld ook altijd - wanneer komt die ton van de Sponsorloterij nu eens binnen zodat we alles af kunnen maken!

                               

Oma wat bewonderen we je, 86 jaar en werken als een paard, zorgen voor je kleinkinderen maar ook voor je schoondochter. Wat een geweldig mens!

Hopen dat jullie van dit verslag net zo blij en Santosay (gelukkig) worden als wij!

Ayubowan en een hartelijke groet uit Sri Lanka 

Een feestje bij Rasika en Ruwan

Was het de vorige keer een groot drama met een onoverzichtelijke bende - dak eraf, kleding op een hoop, TV midden in de kamer enz enz.

We weten niet wat we zien - wat is hier in die paar dagen keihard gewerkt en wat ziet het er mooi uit, moeder en de kinderen staan te stralen van plezier en trots!

Even een paar foto's om te vergelijken 

                           

                                                         Zo was het....

                            

                             

                            

                                                        En zo is het nu!

Picobello, wat hebben jullie hard gewerkt, jammer is dat het nog niet af is, er moet nog heel wat aan gedaan worden. Voor de familie echter is het al top - ze zijn meer dan gelukkig en gaan nu hard hun best doen om de vloeren af te maken. Heel fijn is dat ze tijdens de moesson een goed dak boven hun hoofd hebben.

Vader en de oudste zoon kunnen de vloer storten en de muren stuken dus dat is al heel wat, zo nu en dan wat zand en een paar zakken cement en er kan weer een stuk gedaan worden.

De toplaag van de vloer moet door een ervaren metselaar gedaan worden en samen met de deur en de kozijnen is dit de grootste kosten post.

En daar gaan we voor sparen, al met al is het toch weer aardig gelukt om een groot deel van het huisje af te maken.

                                             

           

                                           Mensen wat zijn we blij!

Kleine Indrani

Na 3 jaar vage informatie besluiten we om Indrani te gaan zoeken, door allerlei nare omstandigheden is ze haar mooie huisje kwijt geraakt en werkelijk op straat terecht gekomen.

Het laatste contact was dat ze op een klein stukje land in een piepklein houten huisje terecht was gekomen, samen met haar man en kleine dochter.

Indrani is voor ons en zeker voor mij altijd mijn kleine lieveling geweest en dat is altijd zo gebleven, we maken ons ongerust omdat we al zo lang niets van haar gehoord hebben.

Gelukkig weet Gamini nog ongeveer waar ze woont en we gaan op zoek, na veel vragen en rond rijden komen we in bekend gebied en waarachtig ze woont er nog!

Owh wat een emotioneel moment, tranen hangen aan de wimpers - ze kruipt tegen mij aan en omhelst Dick het is gelijk weer zo vertrouwd en alle onrust is gelijk weg.

Zij snapte er ook niets van waarom we niet meer kwamen en wij? Ook geen idee, meerdere keren een boodschap laten sturen, geschreven enz.

Om een lang verhaal kort te maken en er ook niet al teveel  over willen  vertellen, de boodschapper was zo ontzettend jaloers op onze intense verhouding, dat ze post, boodschap om af te spreken enz. gewoon niet heeft doorgegeven.

We snappen het wel, ze hebben volkomen aan de grond gezeten en nu staat er inplaats van een houten hutje een mooi in aanbouw stenen huisje. Het ziet er mooi, schoon en opgeruimd uit en dit helemaal op eigen kracht en zonder enige hulp van anderen.

En nu komt de aap uit de mouw, Indrani is altijd op handen gedragen zowel door ons als door haar sponsor-ouders. Uncle Cor had haar het liefste een wasmachine gegeven.

Omdat wij zo zoetjes aan wel weten hoe vreselijk jaloers de Srilankanen onderling zijn hebben we altijd geprobeerd om het zo rustig mogelijk te houden. En haar vooral niet boven de rest van de kinderen te bevoordelen. Het feit dat ze wees werd op haar 9e heeft de jaloezie niet tegen kunnen houden en wat hebben ze  gelachen toen ze met hun 3tjes op straat terecht kwamen.

 

                           

Ze verdienen een dikke pluim, Indrani omdat ze een zuinige huisvrouw is geworden en haar man die door keihard te werken, goed voor zijn gezin zorgt en vooral een goede vader is.

Hun droom is om nog 2 kleine kamers aan het huisje te bouwen voor hun  2 dochters - we weten zeker dat het hun gaat lukken!

Kind wat zijn we trots op jullie! 

                            

                                         

We nemen afscheid en spreken af dat we contact houden en wij hebben al voorzichtig in ons achterhoofd  om als het lukt nog even langs te om een paar oorbelletjes voor big girl Dulmini te brengen!  Mooie smoes haha!

We zijn toch aardig wat gewend, dachten we!

Vandaag richting zuiden, het is een hele rit maar we hebben geluk, er is weinig verkeer en dat is het voordeel van vroeg uit de veren.

We gaan eerst naar Jayame en we schrikken ons werkelijk te pletter, het halve huis is afgebroken en het is een grote puinhoop, nog erger dan in Pugoda. We weten eerlijk niet waar we het eerst moeten kijken - het is zo'n verschrikkelijke ongeorganiseerde bende. Het dak is er af, electriciteits draden hangen los door de kamer, alles ligt op een hoop en het ergste is dat het hier ook nog regelmatig regent. We zijn immers in de bergen met theeplantages waar het sowieso ook nog vochtig is. Er wonen hier kleine kinderen en wat te denken van de oude oma die inmiddels haar eerste achterkleinkindje heeft. Waar ze heel trots op is!

Nou ik schei maar uit want als we het tegen ze zeggen dat we ons zorgen maken - ook hier weer staan ze ons aan te kijken zo van maak je niet druk we weten niet beter. Maar voor ons is het even anders, het huis waar ze woonden was weliswaar met kleiwanden maar het zag er zo leuk en goed uit. Nou ja we zien wel, hopen in elk geval dat voor de moesson het dak erop zit. Het ergste is dat we blut zijn, hebben al zo veel gedaan dat er momenteel geen geld is om ze te helpen.

Blij zijn we dat oma's huisje nog helemaal heel is zodat zij met de kleinsten in ieder geval warm en droog kunnen slapen!

  

                  Oma's huisje en samen met haar klein- en achterkleinkind!

                               

                               

                                                          Oud en Nieuw

                               

                                            Zelfs Gamini is onderste boven!

                               '

                                                       Het nieuwe gedeelte!

We gaan naar Hansi en daar is het een heel ander verhaal, maar vertellen er gelijk bij dat we daar wel hebben kunnen helpen.

Even terug naar vorig jaar, vader is invalide door een auto ongeluk - had een mooi catering bedrijf - was een huis aan het bouwen. Daarna nauwelijks inkomen, een drama dus, de vloeren waren zo slecht dat de kinderen niet anders deden dan hoesten. De vloer zat vol ongedierte zodat iedereen ook nog eens vol wondjes aan hun benen zaten.

Laat staan de kleintjes die op de vloer speelden - het ziet er nu echt heel mooi uit, de vloer was vorig jaar al voor een gedeelte gelijk gemaakt en daar is nu de toplaag opgelegd - prachtig geworden! En dan  - op een rommelhok na is het hele huis binnen en buiten gestuukt en het is echt mooi geworden. Ze zijn er allemaal zo blij mee en wij natuurlijk ook, de 2 oudste zusjes komen binnen en laten vol trots hun babytjes zien. 

Ook de buurtjes komen en het is een drukte van jewelste helemaal als de doos met knuffels tevoorschijn komt.

We krijgen  een heel wat beter gevoel dan bij het vorige huis, zijn erg blij voor de vader, vooral omdat zijn grote zorg over het huis voorbij is. Maar verdrietig voor de anderen!

We gaan terug en net zoals vanochtend hebben we weer mazzel en staan gelukkig niet in een dikke file, morgen naar Pugoda om daar de laatste klusjes af te maken. De tijd begint alweer te dringen, nog een goeie week en dan gaan we alweer naar Negombo voor de laatste dagen om daarna terug naar huis te vliegen!

Ayubowan hartelijke groet van Dick en Marita

 

       Als alles klaar is wordt het laatste gedeelte van de buitenvloer gedaan!

                                          

            

                         

              Wat zijn we blij en trots met ons mooie huis en vooral de vloer!

Tandarts unit voor de Dedigama school is geopend!

En weer gaat de wekker om kwart voor vijf, Gamini komt ons om 6 uur halen en we rijden naar Dedigama om de tandarts unit te gaan openen.

Er is hard gewerkt om alles op tijd klaar te krijgen en dat is op een paar kleine dingen na aardig gelukt.

Als we aankomen worden we opgewacht door een mooie dansgroep, krijgen een prachtig boeket bloemen en worden uitgenodigd om mee naar binnen te komen.

                           

Het zIet er allemaal mooi en verzorgd uit, er is zelfs een herdenkingstegel voor mevrouw Grarda Zwinkels gemaakt, dankzij haar legaat hebben we dit alles kunnen realiseren.

Een paar monniken houden een speciale gebedsdienst voor haar. Een van de monniken zegt dat het zo mooi is dat ze zelfs nu ze overleden is nog steeds voor mensen zorgt!

                          

                          

                          

                          

                                   Spannend moment! Zou die het doen?

Daarna komt het 1e patientje en worden haar tandjes nagekeken en schoongemaakt, ook de directeur moet er aan geloven haha aan zijn gezicht te zien vindt hij het ff minder! Blij zijn we dat het startsein is gegeven om aan de tandverzorging voor de 1000 kinderen van deze school te beginnen. Maar niet alleen dat - ook de scholen uit de omgeving gaan hiervan profiteren.

                           

Na de opening hebben we een bijeenkomst met de directie en het schoolbestuur, het is zo jammer dat je de dankbaarheid en het enthousiasme van de mensen niet op de blog kunt laten zien. Hun dank is groot en een van de mensen verteld dat ze er nooit van heeft durven dromen dat er zo iets moois in hun school tot stand zou komen. In de verste verte is er geen tandarts te vinden, als er iets aan het gebit is moeten ze kilometers reizen om hulp te kunnen krijgen of naar een kwakzalver gaan. Nou daar wordt je ook niet blij van ipv dat de pijn weggaat wordt het vaak alleen maar erger.

 

Geweldig om dit te mogen doen uit naam van onze trouwe sponsor mevrouw Zwinkels.

Na een heerlijke ochtend gaan we nog even terug naar al die lachende kwebbelende dametjes die mij deze keer  ook helpen om weer zo snel mogelijk in de makkelijke kleding te komen die wij dragen. Een sari is prachtig maar wat een warmte houden ze vast! 

We gaan terug met een mooi en goed gevoel, ook erg fijn om tot het weekend even vrij te zijn! Het verkeer is dramatisch en het lijkt wel of het met de dag drukker en chaotischer wordt, het is dan ook een vermoeidende bezigheid. Maar dankzij Gamini komen we weer heel thuis.

                           

Volgende week gaan we de 2e openen en gelukkig is dat om de hoek nl in Colombo. Maar we mogen eerst nog even naar het zuiden om het huis van Hansi te gaan bekijken. Dat is helemaal gestuukt en de vloeren zijn afgemaakt. Nadat de vader invalide is geworden door een auto ongeluk was daar niets meer aan gedaan. Nauwelijks nog geld om te leven dus laat staan om je huis af te maken! Ook gaan we de sponsorkindjes  hier op zoeken, het is een heftige rit want de Galle road wordt helemaal opnieuw ingericht. 

Zondag naar Pugoda - we zijn benieuwd hoe het met het huisje van de tweeling is - gelukkig heeft het niet geregend en als  het goed is staat het dak er weer op!

Dit is het weer voor even - tot maandag ☀️

Een tipje van de sluier......

Na het eyecamp gaan we even naar de buren, een school waar 1000 kinderen op zitten van 4 tot 11 jaar, het is een gekakel van jewelste want vooral de kleintjes vinden het super spannend dat wij even langs komen.

Eigenlijk wilden we niet storen, maar de monteurs vonden het fijn als we even langs kwamen om te kijken of alles wel naar wens was.

                          

Het was nog niet helemaal klaar maar het ziet er tiptop uit, eigenlijk zou de opening op de 31e zijn maar de tandarts had voor morgen een uurtje de tijd om bij de opening te zijn en daarom wordt de afspraak verplaats.

En dus..... mogen we morgen weer om 5 uur uit bed haha en eerlijk is eerlijk we zijn best wel een beetje moe.

Maar dan zeggen we maar kamak ne (maakt niet uit) want oh wat kijkt iedereen uit naar deze dag - wij ook hoor want het belooft een feest te worden!

Morgen de rest - tot dan 

                           

Echt mooi om te zien en vooral omdat we in het museum de constructie van de binnenkant konden zien met de kleine schatkamers!

                           

Owh dit wordt lachen! Deze dames staan morgen klaar om mij te helpen met de sari in Kandy style, vandaag was het al giebelen en geiten en een gekwebbel van jewelste. Zij kijken er naar uit maar ik ook enne..... dit geldt natuurlijk niet voor Gamini en de gastheer!

Welterusten wij gaan snel slapen want het is zo weer 5 uur!

Eyecamp in Dedigama

28-01 Vandaag mogen we om 5 uur uit bed en dat is niet echt onze favoriete tijd! Maar we doen het graag want het is Eyecamp day. Na 2 uur hotsen en botsen komen we aan en er staan al heel wat mensen te wachten.

 

                           

                                  Even in schrijven en een nummertje halen

Snel een kop koffie en we gaan beginnen, de glazen zijn van te voren al op sterkte geselecteerd, Janaka gaat de ogen van de mensen testen en dan kijken we of er een bril voor ze is, voor 125 lukt dat.

Voor 56 mensen niet en voor hen worden glazen en de bril gemaakt die later afgeleverd wordt, het is een gezellige bijeenkomst en de mensen wachten rustig op hun beurt.

                           

                                      Hoera ik kan mijn krantje weer lezen

Jammer dat we een paar mensen niet kunnen helpen, staar komt hier behoorlijk veel voor en zij krijgen het advies om eerst de operatie te doen.

Hun naam en adres wordt genoteerd zodat ze na de operatie alsnog een bril krijgen, zij zijn erg blij dat er alsnog hulp voor hen komt.

We gaan rustig door en zo met zijn allen hebben we binnen een paar uur alles af kunnen werken tot groot genoegen van heel wat mensen! 

                                        

                                     Effe mikken haha! best lastig hoor om 

                                       bij een ander een bril op te zetten

                         

                     

                               

                           

                              Leuke dingen zie je in huis! In een oud lampje 

                                     zat een musje met haar kleintjes!

Al met al een fijne ochtend die we met zijn allen met veel plezier hebben gedaan. We krijgen een lunch van de gastvrouw aangeboden om daarna naar de instalatie van de

tandarts stoel te gaan kijken.

Ook een bezoekje aan het kleine museum naast de school en vooral een half afgebouwde stupa bekijken!

Shelton family

Vandaag hebben we voor het eerst kennis gemaakt met de Shelton family, wat een verdrietige situatie is het daar, vorig jaar is vader overleden, hij was 1 van de beste kleermakers en verdiende goed geld. Er zijn 3 kindjes, de 2 oudsten hebben het erg moeilijk, hun gezichtjes zijn zo triest en de kleur van hun huidjes is zo donker. Zoals wij tijdens verdriet heel wit kunnen zijn worden zij donker. Wat een last op die kleine schoudertjes zij weten drommels goed wat er loos is, een weduwe pensioen is er niet, geld van hun zelf ook niet want ze waren hun huis aan het bouwen. Mooi huis maar te groot en te duur voor ons om het af te bouwen. Om wat geld te verdienen gaat moeder met groenten langs de deur. Vaders moeder van 86 past dan op de kinderen, onvoorstelbaar al zo'n leeftijd en nog zo vief als ik weet niet wat

Er is een klein winkeltje aan het huis gebouwd met een hele inrichting van schappen, weegschaal enz. echter geen korrel rijst, suiker, dahl of iets anders om te verkopen tja geen geld voor een voorraad.

Na overleg met Monika, praten met moeder of ze dit wel in haar eentje aan kan en nog eens na denken nemen we de beslissing om het winkeltje te bevoorraden.

Het gezichtje van de kleine meid klaart op, zij kan immers ook al rekenen vertelt ze trots en zo kan ze haar mamma na school helpen!

                              

                                                           Shelton family

We staan nog even in het winkeltje te praten, Dick is foto's aan het maken en ja hoor een gil een sprong naar buiten want....... er ligt een slang op een plank in de hoek te slapen. Zij liggen allemaal in een lachstuip, ik later ook wel maar op het moment dat ik het zag echt niet. Vindt slangen mooie beesten maar ze moeten wel achter glas liggen - denk nou niet in de grote van 5 mtr haha het was maar een kleintje van een halve meter maar zo giftig like hell.

Het winkeltje is al een hele tijd gesloten en juffrouw slang keek verstoord op - ga maar gauw weer lekker op een tak buiten slapen.

                                  

                                            Boven mijn hoofd daar lag die glibber

                                

                                Er moet natuurlijk nog wel schoongemaakt worden!

                                

                                                      Voorkant van de winkel!

We gaan terug naar Mount Lavinia, een hoopvolle familie achterlatend om in de meest achterlijke file terecht te komen die we ooit in Sri hebben meegemaakt. Overal zijn opbrekingen, gaten, onverlichte obstakels en de meest dicisieplineloze chauffeurs die met zijn 3en op een 1 baans weg rijden. We hebben maar liefst 1-1/2 uur over een stukje van 5 km gedaan, wat zijn we toch blij met Gamini wat een kanjer van een chauffeur!

Wel blij dat we heel thuis zijn gekomen! ;-)

Lekker dagje strand vandaag - dinsdag het Eyecamp in Wedigama.... 5 uur opstaan oeps.