Tandarts unit voor de Dedigama school is geopend!

En weer gaat de wekker om kwart voor vijf, Gamini komt ons om 6 uur halen en we rijden naar Dedigama om de tandarts unit te gaan openen.

Er is hard gewerkt om alles op tijd klaar te krijgen en dat is op een paar kleine dingen na aardig gelukt.

Als we aankomen worden we opgewacht door een mooie dansgroep, krijgen een prachtig boeket bloemen en worden uitgenodigd om mee naar binnen te komen.

                           

Het zIet er allemaal mooi en verzorgd uit, er is zelfs een herdenkingstegel voor mevrouw Grarda Zwinkels gemaakt, dankzij haar legaat hebben we dit alles kunnen realiseren.

Een paar monniken houden een speciale gebedsdienst voor haar. Een van de monniken zegt dat het zo mooi is dat ze zelfs nu ze overleden is nog steeds voor mensen zorgt!

                          

                          

                          

                          

                                   Spannend moment! Zou die het doen?

Daarna komt het 1e patientje en worden haar tandjes nagekeken en schoongemaakt, ook de directeur moet er aan geloven haha aan zijn gezicht te zien vindt hij het ff minder! Blij zijn we dat het startsein is gegeven om aan de tandverzorging voor de 1000 kinderen van deze school te beginnen. Maar niet alleen dat - ook de scholen uit de omgeving gaan hiervan profiteren.

                           

Na de opening hebben we een bijeenkomst met de directie en het schoolbestuur, het is zo jammer dat je de dankbaarheid en het enthousiasme van de mensen niet op de blog kunt laten zien. Hun dank is groot en een van de mensen verteld dat ze er nooit van heeft durven dromen dat er zo iets moois in hun school tot stand zou komen. In de verste verte is er geen tandarts te vinden, als er iets aan het gebit is moeten ze kilometers reizen om hulp te kunnen krijgen of naar een kwakzalver gaan. Nou daar wordt je ook niet blij van ipv dat de pijn weggaat wordt het vaak alleen maar erger.

 

Geweldig om dit te mogen doen uit naam van onze trouwe sponsor mevrouw Zwinkels.

Na een heerlijke ochtend gaan we nog even terug naar al die lachende kwebbelende dametjes die mij deze keer  ook helpen om weer zo snel mogelijk in de makkelijke kleding te komen die wij dragen. Een sari is prachtig maar wat een warmte houden ze vast! 

We gaan terug met een mooi en goed gevoel, ook erg fijn om tot het weekend even vrij te zijn! Het verkeer is dramatisch en het lijkt wel of het met de dag drukker en chaotischer wordt, het is dan ook een vermoeidende bezigheid. Maar dankzij Gamini komen we weer heel thuis.

                           

Volgende week gaan we de 2e openen en gelukkig is dat om de hoek nl in Colombo. Maar we mogen eerst nog even naar het zuiden om het huis van Hansi te gaan bekijken. Dat is helemaal gestuukt en de vloeren zijn afgemaakt. Nadat de vader invalide is geworden door een auto ongeluk was daar niets meer aan gedaan. Nauwelijks nog geld om te leven dus laat staan om je huis af te maken! Ook gaan we de sponsorkindjes  hier op zoeken, het is een heftige rit want de Galle road wordt helemaal opnieuw ingericht. 

Zondag naar Pugoda - we zijn benieuwd hoe het met het huisje van de tweeling is - gelukkig heeft het niet geregend en als  het goed is staat het dak er weer op!

Dit is het weer voor even - tot maandag ☀️

Een tipje van de sluier......

Na het eyecamp gaan we even naar de buren, een school waar 1000 kinderen op zitten van 4 tot 11 jaar, het is een gekakel van jewelste want vooral de kleintjes vinden het super spannend dat wij even langs komen.

Eigenlijk wilden we niet storen, maar de monteurs vonden het fijn als we even langs kwamen om te kijken of alles wel naar wens was.

                          

Het was nog niet helemaal klaar maar het ziet er tiptop uit, eigenlijk zou de opening op de 31e zijn maar de tandarts had voor morgen een uurtje de tijd om bij de opening te zijn en daarom wordt de afspraak verplaats.

En dus..... mogen we morgen weer om 5 uur uit bed haha en eerlijk is eerlijk we zijn best wel een beetje moe.

Maar dan zeggen we maar kamak ne (maakt niet uit) want oh wat kijkt iedereen uit naar deze dag - wij ook hoor want het belooft een feest te worden!

Morgen de rest - tot dan 

                           

Echt mooi om te zien en vooral omdat we in het museum de constructie van de binnenkant konden zien met de kleine schatkamers!

                           

Owh dit wordt lachen! Deze dames staan morgen klaar om mij te helpen met de sari in Kandy style, vandaag was het al giebelen en geiten en een gekwebbel van jewelste. Zij kijken er naar uit maar ik ook enne..... dit geldt natuurlijk niet voor Gamini en de gastheer!

Welterusten wij gaan snel slapen want het is zo weer 5 uur!

Eyecamp in Dedigama

28-01 Vandaag mogen we om 5 uur uit bed en dat is niet echt onze favoriete tijd! Maar we doen het graag want het is Eyecamp day. Na 2 uur hotsen en botsen komen we aan en er staan al heel wat mensen te wachten.

 

                           

                                  Even in schrijven en een nummertje halen

Snel een kop koffie en we gaan beginnen, de glazen zijn van te voren al op sterkte geselecteerd, Janaka gaat de ogen van de mensen testen en dan kijken we of er een bril voor ze is, voor 125 lukt dat.

Voor 56 mensen niet en voor hen worden glazen en de bril gemaakt die later afgeleverd wordt, het is een gezellige bijeenkomst en de mensen wachten rustig op hun beurt.

                           

                                      Hoera ik kan mijn krantje weer lezen

Jammer dat we een paar mensen niet kunnen helpen, staar komt hier behoorlijk veel voor en zij krijgen het advies om eerst de operatie te doen.

Hun naam en adres wordt genoteerd zodat ze na de operatie alsnog een bril krijgen, zij zijn erg blij dat er alsnog hulp voor hen komt.

We gaan rustig door en zo met zijn allen hebben we binnen een paar uur alles af kunnen werken tot groot genoegen van heel wat mensen! 

                                        

                                     Effe mikken haha! best lastig hoor om 

                                       bij een ander een bril op te zetten

                         

                     

                               

                           

                              Leuke dingen zie je in huis! In een oud lampje 

                                     zat een musje met haar kleintjes!

Al met al een fijne ochtend die we met zijn allen met veel plezier hebben gedaan. We krijgen een lunch van de gastvrouw aangeboden om daarna naar de instalatie van de

tandarts stoel te gaan kijken.

Ook een bezoekje aan het kleine museum naast de school en vooral een half afgebouwde stupa bekijken!

Shelton family

Vandaag hebben we voor het eerst kennis gemaakt met de Shelton family, wat een verdrietige situatie is het daar, vorig jaar is vader overleden, hij was 1 van de beste kleermakers en verdiende goed geld. Er zijn 3 kindjes, de 2 oudsten hebben het erg moeilijk, hun gezichtjes zijn zo triest en de kleur van hun huidjes is zo donker. Zoals wij tijdens verdriet heel wit kunnen zijn worden zij donker. Wat een last op die kleine schoudertjes zij weten drommels goed wat er loos is, een weduwe pensioen is er niet, geld van hun zelf ook niet want ze waren hun huis aan het bouwen. Mooi huis maar te groot en te duur voor ons om het af te bouwen. Om wat geld te verdienen gaat moeder met groenten langs de deur. Vaders moeder van 86 past dan op de kinderen, onvoorstelbaar al zo'n leeftijd en nog zo vief als ik weet niet wat

Er is een klein winkeltje aan het huis gebouwd met een hele inrichting van schappen, weegschaal enz. echter geen korrel rijst, suiker, dahl of iets anders om te verkopen tja geen geld voor een voorraad.

Na overleg met Monika, praten met moeder of ze dit wel in haar eentje aan kan en nog eens na denken nemen we de beslissing om het winkeltje te bevoorraden.

Het gezichtje van de kleine meid klaart op, zij kan immers ook al rekenen vertelt ze trots en zo kan ze haar mamma na school helpen!

                              

                                                           Shelton family

We staan nog even in het winkeltje te praten, Dick is foto's aan het maken en ja hoor een gil een sprong naar buiten want....... er ligt een slang op een plank in de hoek te slapen. Zij liggen allemaal in een lachstuip, ik later ook wel maar op het moment dat ik het zag echt niet. Vindt slangen mooie beesten maar ze moeten wel achter glas liggen - denk nou niet in de grote van 5 mtr haha het was maar een kleintje van een halve meter maar zo giftig like hell.

Het winkeltje is al een hele tijd gesloten en juffrouw slang keek verstoord op - ga maar gauw weer lekker op een tak buiten slapen.

                                  

                                            Boven mijn hoofd daar lag die glibber

                                

                                Er moet natuurlijk nog wel schoongemaakt worden!

                                

                                                      Voorkant van de winkel!

We gaan terug naar Mount Lavinia, een hoopvolle familie achterlatend om in de meest achterlijke file terecht te komen die we ooit in Sri hebben meegemaakt. Overal zijn opbrekingen, gaten, onverlichte obstakels en de meest dicisieplineloze chauffeurs die met zijn 3en op een 1 baans weg rijden. We hebben maar liefst 1-1/2 uur over een stukje van 5 km gedaan, wat zijn we toch blij met Gamini wat een kanjer van een chauffeur!

Wel blij dat we heel thuis zijn gekomen! ;-)

Lekker dagje strand vandaag - dinsdag het Eyecamp in Wedigama.... 5 uur opstaan oeps.

Wat een heerlijk weekend hebben we achter de rug!

 Zaterdag gaan we om een uur of 3 naar Korosduwa, ons eerste grote project van 20 jaar geleden dat we dankzij het voorstel van onze zoon Dave op zijn school een nachtmarathon werd  gehouden. Er werd heel wat geld opgehaald en verdubbeld door de Wilde Ganzen, regelmatig krijgen we nog post of email van hen en altijd met de vraag "komen jullie dit jaar?".

Het lukt natuurlijk niet altijd maar het werd tijd om ons weer eens te laten zien - wat een ontvangst en wat gaat het goed met ze. Het ziet er allemaal goed uit en we zijn heel blij om te zien dat iedereen gewoon gelukkig is, er zijn ook al wat kleinkindjes geboren. We krijgen prachtige huwelijks foto's, van kleine baby's enz. heel erg blij zijn we vooral om Chathurika weer te zien. Toen ze klein was is ze door een olielamp lelijk verbrandt en wel zo ernstig dat Dick speciaal voor haar naar Sri Lanka is gegaan. Door veel hulp o.a. van het brandwonden centrum in Rotterdam die een speciaal jakje mee had gegeven is de schade redelijk beperkt gebleven. Fijn om te vertellen dat het heel goed met haar gaat! Met de naaimachine die ze indertijd heeft gekregen kan ze in haar eigen onderhoud voorzien, ze maakt oa heel leuke kleden - ga stoppen met te vertellen over Korosduwa want het verslag wordt dan veel te lang! Als we weggaan wordt ik onder de cadeautjes bedolven - Komen jullie gauw weer terug en Keep in touch nou de traantjes lopen weer want afscheid nemen is sowieso niet leuk en we wonen ook zover van elkaar!

                             

                                        Chathurika                            Wordt er verlegen van!

                               

                                                                    Korosduwa

We gaan door naar Munhene, daar woont een deel van de Beruwela groep en ook daar weer wat gaat het goed met ze. Alle kindjes komen aan rennen met mooie bloemen en slingers. Het is een gekrioel rondom ons en wie geeft het eerst de bloemetjes haha, het is echt zo leuk, zo lief, zo blij dat we elkaar weer zien. Misschien denken jullie wel wat een sentimenteel gedoe maar het is zo heerlijk om al die kleine humpies en vooral ook die paar grote lijzen weer te zien. Schrijf het ieder jaar - wat zijn ze groot geworden maar het wordt steeds gekker, het is zo duidelijk te merken dat ze het zoveel beter hebben dan vroeger. Meestal waren de jongens een stuk kleiner dan Dick, nu groeien ze boven hem uit - fantastisch!

Hier blijven we niet zo erg lang want morgen hebben we de interviews bij Monika en kunnen we alles wat ze te vertellen hebben rustig aan horen en noteren.

Snel even wat eten want.... de Perahera gaat van start, vinden het zo leuk om dit weer eens zien, het is een prachtig spektakel met olifanten, prachtige Boedhawagens, monniken en tussen dit alles door bandjes en maar liefst 70 dansgroepen. De een nog mooier dan de ander, soms ook hele gekke met rare maskers die sommige mensen de schrik op het lijf jagen.

De jongens met de grote zwepen maken verschrikkelijke knallen + vuurwerk dit alles om de regen weg te jagen aan het eind van de moesson en de zon weer te voorschijn te toveren. Geweldig om dit alles te zien, de olifanten lopen op nog geen halve meter voorbij, wat een pracht beesten. Er zijn ook een paar kleintjes bij die net zo mooi aangekleed zijn als de groten, op deze manier worden ze vast getraind om mee te kunnen lopen als ze volwassen zijn.

                             

                  

                          

                       

                       

Let eens op de foto met het kleine meisje in het blauw niet ouder dan 6 jaar en zelfs als de groep even stil stond  bleef die kleine hittepetit door dansen. Wel even stoppen om een handje te geven met Hello madam do you like! Kind je moest eens weten hoe we van je genieten, trouwens van de hele Perahera

Wat een feest!

Zondag gaan we naar de Munhene/Beruwela groep - heerlijk om ook Monika weer te zien, ze is heel erg trots om te kunnen vertellen dat het met haast alle kinderen en hun familie zo goed gaat. Er zijn een paar die geweldig leren en we hopen dus dat zij naar de universiteit kunnen.

Maar er zijn ook problemen hoor, 1 van de vaders heeft zware epileptische aanvallen en vergeet zijn medicatie te nemen. Het is zo'n schat van een man, zijn vrouw wil niet voor hem zorgen en is vertrokken naar de Middle East - zijn 2 kindjes krijgt hij niet meer te zien, we weten zelfs niet waar ze zijn! Je hart breekt als je het verdriet ziet, hij heeft al 3 keer geprobeerd om een eind aan zijn leven te maken. Er zijn geen mogelijkheden om hem op te laten nemen , nu ik er over zit te schrijven heb ik een dikke brok in mijn keel. Het machteloze gevoel maak je zo boos en als je ziet hoeveel geld er verspeelt wordt aan allerlei nutteloze dingen zoals een haven en luchthaven in het zuiden die geen van beiden functioneren. Doe eens wat aan de gezondheidszorg en wel zo dat niet alleen de rijken weer vooraan staan.

Zowel Monika als wij weten niet wat we hier mee aan moeten! Waar eindigt dit trieste verhaal?

We gaan door met de interviews, echt we weten niet wt we zien - vooral de jongens zijn zo groot geworden maar niet alleen dat ze weten ook zo goed wat ze willen. In december zijn er 3 die examen doen, 1 wil door gaan voor zijn A-level maar 2 zeggen luid en duidelijk dat ze niet voor hun A-level gaan maar voor een technische opleiding gaan. Wie had dat ooit gedacht nog maar een paar jaar geleden dorsten ze dat niet te zeggen - eindelijk durven ze nu zelf een beslissing te nemen Top! Als we dat zeggen krijgen we een dikke grijns en een zuinig mondje van de moeder haha. 

Wen er maar vast aan!

We praten nog even na over de Perahera, jammer dat we de kinderen die meededen te laat zagen om een foto te maken, nou dat was niet tegen dovemansoortjes gezegd!

Deze 2 dametjes renden naar huis en kwamen in hun mooie jurkjes voor Dick poseren, we beloven dat we de foto's opsturen en als beloning krijgen we de mooiste glimlach die er bestaat!

      

                              

                                          

                                                            Tharuka en Samadi 

                     

                      Onze kleine vriend Sandun - hij vraagt waar Robert is snifsnif!

We gaan nog even bij de Shelton familie langs zie apart verslag. Monika is dood moe, zij is een van organisators van de Perahera, ze was pas om 3 uur thuis. Heeft erg last van haar knie en is dood moe maar verrukt over het grote succes en dat was het.

Ayubowan - groet uit een heerlijk Sri Lanka

                                                          WAT HEET LANG!

                         

                         

Ilushi, Isurika en Ashan

Wat een prachtig sterk gezin! Toen we ze ongeveer 20 jaar geleden leerden kennen was het een gezin dat dringend hulp nodig had.

Ze woonden samen met grootvader in een planken huisje dat veel te klein, te warm enz was, gelukkig was er een behoorlijk groot stuk grond van grootvader beschikbaar.

Hij was bereid om een deel daarvan aan de familie te geven en zodoende konden we beginnen met de fundering en iedere keer en stukje bij te bouwen

Alle 3 de kinderen zijn behoorlijk intelligent en doen het heel goed op school, Ilushi wilde graag arts worden en helaas is ze 2 keer uitgeloot, ook voor de tandarts opleiding!

Maar....... ze is inmiddels geslaagd en operatie zuster! Top hoor en we denken dat ze ooit nog wel eens zover komt om haar droom waar te maken.

De andere 2 zijn bezig met hun O- en A-level en doen beide examen dit jaar.

Moeder heeft al een tijdje een baan als naaister voor een fabriek en draagt ook aardig haar steentje bij, de vader is minder hij is een 24 uur alcoholist - maar gelukkig een vriendelijke man die geen overlast bezorgd.

Tja en dan grootvader - inmiddels 84, altijd een sterke man geweest die goed voor het gezin van zijn dochter zorgde - met hem gaat het ineens veel minder.  Voorzover wij dat kunnen beoordelen heeft hij Parkinson - er wordt totaal geen aandacht aan besteedt door bv naar een dokter te gaan en Walter zegt alleen maar - Ja dit is Sri Lanka!

En dan zit je ineens weer met je neus boven op het feit hoeveel anders het hier toch gaat en wat een cultuur verschil.

Een ding is zeker - er wordt zo goed als mogelijk voor hem gezorgd en dat zal zeker zo blijven tot zijn laatste moment.

Al met al een gezin om trots op te zijn - groot is hun dank aan de sponsor aunty's die hun jaren lang  hebben geholpen!

                               

                                

                                                                    Lekker stoeltje!                                                                                                                                                                                                        

                                    Moeten we nodig de Arbo maar eens langs sturen!

                                 

                                                                    Ashan en Isurika

Rasika en Ruwan krijgen een nieuw dak!

Vandaag gaan we Rasika en Ruwan bezoeken om te kijken naar al dat moois wat er voor hen gekocht is, 200 stenen, dakspanten, dakplaten - jammer genoeg geen mooie dakpannen. De prijzen gaan zo achterlijk omhoog hier dat we dit gewoon niet meer kunnen bekostigen! Jammer hoor want nu moeten we asbest dakplaten kopen omdat er niets anders is - hoe is het mogelijk hebben wij ons al meerdere keren afgevraagd dat dit hier nog steeds vrij te verkrijgen is!

Zij begrijpen er niets van dat wij ons hier zo over op winden, weten zij veel er is immers totaal geen voorlichting! Wij proberen wel zo veel mogelijk voorlichting te geven over hoe ze er mee om moeten gaan, er wordt heftig geknikt door alleen maar blijde gezichten. Wij hopen dat er in ieder geval iets blijft hangen van wat we verteld hebben.

                        

Na alles buiten bekeken te hebben gaan we naar binnen en schieten zo verschrikkelijk in de lach! Nog nooit van ons leven zelfs niet hier in Sri hebben we zo'n bij een geraapte bende gezien. Alles maar dan ook alles van kleding ligt op een grote hoop, de tv staat onbeschermd midden in de kamer - de kippen (van de buren) lopen door het huis en we rollen zowat over de grond. Ook de familie doet hard mee want we proberen ze te vertellen hoe wij een verbouwing doen en van verhuisdozen hebben ze nog nooit gehoord. Nou ja lekker belangrijk het gaat er toch om dat we een mooi dak krijgen!

En zo is het maar net ;-))

                            

                            

De auspicious day (juiste dag) om te beginnen is de 24e, belangrijke dingen worden immers eerst met de astroloog besproken - zijn we het natuurlijk helemaal mee eens. Stiekem denken wij dat het aub niet gaat regen want er is bv geen bouwzijl om af te dekken te bekennen! En wat blijft er dan nog van de weinige spulletjes die ze hebben over?

Wat zijn we blij met zijn allen voor deze lieve moeder en die leuke kinderen, het huis had normaliter al zeker 10 jaar geleden afgeweest. De vader is een verschrikkelijk alcoholist geweest en wilde niets met ons te maken hebben. Toch zijn we die schattige tweeling blijven sponsoren en wonder boven wonder was de vader van de ene op de andere dag alcoholist af. En dat is nog steeds zo vandaar dat we nu eindelijk stukje bij beetje het huis af kunnen bouwen.

Na een heerlijke kokosnoot gaan we verder naar Isurika en Ashan om daar in een heel andere situatie terecht te komen - wat hopen we dat het bij Rasika en Ruwan in de toekomst ook zo zal gaan!

Ravi family

Hoera dankzij een paar mooie donaties hebben we het huisje van de Ravi familie nu helemaal af kunnen maken, stond er eerst nog bv een bed in de keuken dat is weg en het is nu een echte keuken!

Er zijn 2 kamers bijgebouwd en er is  nu ruimte voor het hele gezin, wat een verbetering met waar ze eerst woonden, een kleine hut met nauwelijks ruimte.

Ook erg fijn om te zien dat moeder langzaam aan bezig is met een moestuintje, er staan al boontjes, een soort sla en allerlei kruiden, ook de plantjes doen het goed en de bougainville is aardig gegroeid.

Het is echt een happy family, de kinderen zien er goed uit, op school doen ze het goed en moeder is het stralende middelpunt van het gezin, we verbazen ons er altijd over dat ze met zo weinig middelen het huis schoon houdt.

Als we de foto van sponsor aunty Erna geven wordt die gelijk neer gezet bij het oude zwartwit tv-tje uit het voor ons jaar nul. Ze hebben practisch geen beeld maar het is wel het middelpunt van de kamer.

             

Janani de jongste staat dicht bij mij en ik voel haar kleine handje regelmatig aan mijn haar, ik doe net of ik niets voel en het wordt een leuk spelletje! Ze snapt er niets van dat mijn haar zo zacht is lachend vertellen we haar de meeste mensen in Europa zachtere haren hebben dan zij. 

Moeder vertelt dat een van de meisjes Big girl is geworden en hè wat jammer nou we hebben geen 

gouden oorbelletjes bij ons. Dat is immers de traditie dat ze die van ons krijgen als begin van de bruidsschat maar as woensdag zijn we in Pugoda en beloven ze alsnog langs te brengen.

                                                          

                                                             

Pugoda

18-01 Vandaag gaan we naar Pugoda en blijven daar tot zondag. We zijn vroeg zodat we eerst even lekker bij kunnen kletsen en alle dingen die gedaan moeten worden door kunnen nemen.
De Pugoda groep is niet zo groot meer en vandaag is 1 van de meisjes klaar met school en krijgt ze een mooie naaimachine dus wordt die gelijk besteld.

Tharuni met haar mooie machine!

De eerste kinderen zijn er zo rond 2 uur en we gaan snel beginnen - het is warm in de tuin waar ze wachten er komt geen wind in en wat een verschil is het met wonen aan de kust. We hebben het al zo vaak geschreven maar het blijft toch iedere keer zo fijn om ze weer te zien. Geweldig zoals ze hun best op school doen, hoe goed ze er uit zien en vooral hoe blij ze zijn omdat het zoveel beter gaat dan vroeger. Alhoewel het natuurlijk niet altijd rozengeur en maneschijn is. Een van de meisjes is begin van het jaar aangerand door een aantal heren, er is een rechtszaak maar zij zit in een internaat en mag nauwelijks contact met haar familie hebben.. Laat staan met ons - wat een verdrietige zaak, we krijgen heel erg de neiging om te zeggen dat er iets heel erg goed mis is maar ze kijken je aan waar maak je je druk om. Machteloos zijn we, woedend ook dat we er niets aan kunnen doen, de rechtszaak is in maart en we hopen toch zo dat ze haar leven weer op kan pakken.

Inmiddels is het grootse gedeelte van de studenten binnen en we gaan snel naar ze toe, ook op zaterdag en zondag hebben zij immers gewoon school! Wat is het toch een andere wereld, niks even gezellig met elkaar gaan sporten of wat anders doen - gewoon naar school. Het wordt natuurlijk anders als ze straks slagen voor hun A-level en naar de Universiteit kunnen en dat is dan ook hun streven.

De kleine jongen die erbij staat is natuurlijk nog lang geen student, zijn vader heeft een paar weken geleden een beroerte gehad en kan dus niet meer werken, er is geen enkele hulp en niemand kijkt naar ze om. Daarom hebben we hem even opgenomen in het studentenfonds totdat er een oplossing voor het gezin is gevonden.

Inmiddels is de tuktuk aangekomen om de trotse Tharuni, haar moeder en zusje maar vooral met die mooie naaimachine naar huis te brengen. Een naaimachine betekend dat ze voor de toekomst bv haar eigen bedrijfje kan beginnen en kleding maken zodat ze haar eigen inkomen heeft!

Inmiddels hebben we alle kinderen en op 2 na alle studenten gezien en het wordt tijd om te stoppen, een lekkere douche te nemen en met zijn 4tjes nog even de dag door te nemen.

Er wordt oa besloten om het dak van het huisje van Rasika en Ruwan af te maken - we hebben geen tijd om dat op zondag te doen omdat we al meerdere afspraken hebben. a.s. woensdag gaan we bij ze langs - genieten nu al van die glunderende gezichtjes. Alleen al het feit dat alles klaar zal zijn voordat de moesson begint is een reden om happy te zijn, nou ja alles klaar er moet nog veel aan gebeuren zoals kozijnen, ramen, deuren en pleisteren - maar het eind is in zicht!

Zondagochtend na het ontbijt en nog wat kinderen gesproken te hebben gaan we met weliswaar een  omweg terug naar ons huisje waar we alweer uitpakken, alles opruimen maar vooral denken aan het heerlijke bed dat we daar hebben!

In 1 1/2 week 4 keer op een ander matras is niet bepaald lekker voor je rug - dus gaan we vast een beetje dromen van o.a. een heerlijk dagje strand!

Dat was het weer voor even, als het lukt woensdag de volgende blog!

Ayubowan en Buddhu Saronay ;-)

Boekenprogramma en ........... op bezoek bij mijn nieuwe kleine vriendinnetje!

16-01 Vandaag gaan Dick en ik naar de Ananda Samarakoon school in Piliyandala om  de nieuwe schoolbibiliotheek te openen en de kinderen hun boeken te brengen, de bibliotheek is nog klein en bestaat voorlopig uit een nieuwe kast en ongeveer 100 boeken. klein maar het begin is er! We worden door alle kinderen hartelijk verwelkomd en krijgen een mooi boeket bloemen.

                                 

Bij binnenkomst ontsteken we de olielamp en gaan we beginnen, jammer is altijd dat allerlei onbelangrijke mensen ellenlange toespraken houden, als het voorbij is gaan wij gelijk met het uitdelen van de pakketjes beginnen. Heerlijk om al die verheugde snoetjes te zien, de kleintjes krijgen een pakket met kleurpotloden en krijtjes, een kleurboek en een paar schriften en een lekker rolletje maria biscuit. De grotere een goed pakket met schriften, een passerdoos en voor de meiden een leuke paraplui! Nou lekker belangrijk die paraplu denken jullie vast. Ze zijn er zo blij mee, wij hebben daar geen idee van, het is een school voor arme kinderen dus die gaan maar lekker lopen - soms kilometers lang in de brandende zon of kletterende regen. Zie het het maar zoals onze kinderen lopen te pronken met hun dure telefoons zij doen het met die hele leuke plu! 

Al met al is het een heerlijke bijeenkomst en leuk is het om te horen en te zien hoe blij ze met dit alles zijn. Hartelijk dank namens de kinderen aan de sponsors van het boeken programma!

                                    

    

                                                      

 

                                      

                                 

Na een heerlijk kopje Ceylon thee met cake en fruit gaan we naar Kushani een van de sponsorkindjes die vlakbij de school woont. We hebben van 1 van de sponsor ouders heel veel knuffels gekregen. Kushani is 2 en zal vast blij zijn om de leuke beer te krijgen - dat hopen we tenminste haha.

Het is een gezinnetje dat heel weinig geld heeft dus het kleintje krijgt ook nooit iets van een cadeautje laat staan zo'n mooi speeltje!

                          

                            Ik zoek een vriendinnetje!                  Wil jij dat zijn Kushani?

En ja in het begin is ze er echt een beetje bang voor, maar daarna....... niet meer uit haar handjes te krijgen. Kushani is echt niets gewend laat staan 2 van die grote witte mensen!

We hebben ook een voedselpakket bij ons en dat is toch altijd zo welkom  en dan ook nog eens dat kleine envelopje met roepies voor het Nieuwe jaar! Het geluk straalt van moeders lieve gezichtje.

Hartelijke groet en tot de volgende keer!