Zaterdag gaan we om een uur of 3 naar Korosduwa, ons eerste grote project van 20 jaar geleden dat we dankzij het voorstel van onze zoon Dave op zijn school een nachtmarathon werd gehouden. Er werd heel wat geld opgehaald en verdubbeld door de Wilde Ganzen, regelmatig krijgen we nog post of email van hen en altijd met de vraag "komen jullie dit jaar?".
Het lukt natuurlijk niet altijd maar het werd tijd om ons weer eens te laten zien - wat een ontvangst en wat gaat het goed met ze. Het ziet er allemaal goed uit en we zijn heel blij om te zien dat iedereen gewoon gelukkig is, er zijn ook al wat kleinkindjes geboren. We krijgen prachtige huwelijks foto's, van kleine baby's enz. heel erg blij zijn we vooral om Chathurika weer te zien. Toen ze klein was is ze door een olielamp lelijk verbrandt en wel zo ernstig dat Dick speciaal voor haar naar Sri Lanka is gegaan. Door veel hulp o.a. van het brandwonden centrum in Rotterdam die een speciaal jakje mee had gegeven is de schade redelijk beperkt gebleven. Fijn om te vertellen dat het heel goed met haar gaat! Met de naaimachine die ze indertijd heeft gekregen kan ze in haar eigen onderhoud voorzien, ze maakt oa heel leuke kleden - ga stoppen met te vertellen over Korosduwa want het verslag wordt dan veel te lang! Als we weggaan wordt ik onder de cadeautjes bedolven - Komen jullie gauw weer terug en Keep in touch nou de traantjes lopen weer want afscheid nemen is sowieso niet leuk en we wonen ook zover van elkaar!
Chathurika Wordt er verlegen van!
Korosduwa
We gaan door naar Munhene, daar woont een deel van de Beruwela groep en ook daar weer wat gaat het goed met ze. Alle kindjes komen aan rennen met mooie bloemen en slingers. Het is een gekrioel rondom ons en wie geeft het eerst de bloemetjes haha, het is echt zo leuk, zo lief, zo blij dat we elkaar weer zien. Misschien denken jullie wel wat een sentimenteel gedoe maar het is zo heerlijk om al die kleine humpies en vooral ook die paar grote lijzen weer te zien. Schrijf het ieder jaar - wat zijn ze groot geworden maar het wordt steeds gekker, het is zo duidelijk te merken dat ze het zoveel beter hebben dan vroeger. Meestal waren de jongens een stuk kleiner dan Dick, nu groeien ze boven hem uit - fantastisch!
Hier blijven we niet zo erg lang want morgen hebben we de interviews bij Monika en kunnen we alles wat ze te vertellen hebben rustig aan horen en noteren.
Snel even wat eten want.... de Perahera gaat van start, vinden het zo leuk om dit weer eens zien, het is een prachtig spektakel met olifanten, prachtige Boedhawagens, monniken en tussen dit alles door bandjes en maar liefst 70 dansgroepen. De een nog mooier dan de ander, soms ook hele gekke met rare maskers die sommige mensen de schrik op het lijf jagen.
De jongens met de grote zwepen maken verschrikkelijke knallen + vuurwerk dit alles om de regen weg te jagen aan het eind van de moesson en de zon weer te voorschijn te toveren. Geweldig om dit alles te zien, de olifanten lopen op nog geen halve meter voorbij, wat een pracht beesten. Er zijn ook een paar kleintjes bij die net zo mooi aangekleed zijn als de groten, op deze manier worden ze vast getraind om mee te kunnen lopen als ze volwassen zijn.
Let eens op de foto met het kleine meisje in het blauw niet ouder dan 6 jaar en zelfs als de groep even stil stond bleef die kleine hittepetit door dansen. Wel even stoppen om een handje te geven met Hello madam do you like! Kind je moest eens weten hoe we van je genieten, trouwens van de hele Perahera
Wat een feest!
Zondag gaan we naar de Munhene/Beruwela groep - heerlijk om ook Monika weer te zien, ze is heel erg trots om te kunnen vertellen dat het met haast alle kinderen en hun familie zo goed gaat. Er zijn een paar die geweldig leren en we hopen dus dat zij naar de universiteit kunnen.
Maar er zijn ook problemen hoor, 1 van de vaders heeft zware epileptische aanvallen en vergeet zijn medicatie te nemen. Het is zo'n schat van een man, zijn vrouw wil niet voor hem zorgen en is vertrokken naar de Middle East - zijn 2 kindjes krijgt hij niet meer te zien, we weten zelfs niet waar ze zijn! Je hart breekt als je het verdriet ziet, hij heeft al 3 keer geprobeerd om een eind aan zijn leven te maken. Er zijn geen mogelijkheden om hem op te laten nemen , nu ik er over zit te schrijven heb ik een dikke brok in mijn keel. Het machteloze gevoel maak je zo boos en als je ziet hoeveel geld er verspeelt wordt aan allerlei nutteloze dingen zoals een haven en luchthaven in het zuiden die geen van beiden functioneren. Doe eens wat aan de gezondheidszorg en wel zo dat niet alleen de rijken weer vooraan staan.
Zowel Monika als wij weten niet wat we hier mee aan moeten! Waar eindigt dit trieste verhaal?
We gaan door met de interviews, echt we weten niet wt we zien - vooral de jongens zijn zo groot geworden maar niet alleen dat ze weten ook zo goed wat ze willen. In december zijn er 3 die examen doen, 1 wil door gaan voor zijn A-level maar 2 zeggen luid en duidelijk dat ze niet voor hun A-level gaan maar voor een technische opleiding gaan. Wie had dat ooit gedacht nog maar een paar jaar geleden dorsten ze dat niet te zeggen - eindelijk durven ze nu zelf een beslissing te nemen Top! Als we dat zeggen krijgen we een dikke grijns en een zuinig mondje van de moeder haha.
Wen er maar vast aan!
We praten nog even na over de Perahera, jammer dat we de kinderen die meededen te laat zagen om een foto te maken, nou dat was niet tegen dovemansoortjes gezegd!
Deze 2 dametjes renden naar huis en kwamen in hun mooie jurkjes voor Dick poseren, we beloven dat we de foto's opsturen en als beloning krijgen we de mooiste glimlach die er bestaat!
Tharuka en Samadi
Onze kleine vriend Sandun - hij vraagt waar Robert is snifsnif!
We gaan nog even bij de Shelton familie langs zie apart verslag. Monika is dood moe, zij is een van organisators van de Perahera, ze was pas om 3 uur thuis. Heeft erg last van haar knie en is dood moe maar verrukt over het grote succes en dat was het.
Ayubowan - groet uit een heerlijk Sri Lanka
WAT HEET LANG!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten