Raymond en Monique in Sri Lanka

Raymond werd 60 dit jaar, een leeftijd waar je toch even stil wilt blijven staan. Waar wij ook bij stil wilden blijven staan waren “onze kinderen” in Sri Lanka. De kinderen en de familie die wij ongeveer 10 jaar lang steunen. Leuk hoor die foto’s die je een keer per jaar krijgt toegestuurd maar op enig moment wordt het routine. En dat is nou net wat wij niet wilden.

Het een met het ander verbinden was snel gegaan en vol verwachtingen gingen wij op vakantie naar Sri Lanka.

Eerst natuurlijk even contact opgenomen met Marita, “zijn wij wel welkom bij de familie?”, je weet ten slotte maar nooit! Nou dat waren wij helemaal. Enig en wat zullen zij dat leuk vinden, oh ja of wij nog een chauffeur nodig hadden?. Hadden wij nodig! Dus Gameni, tevens coördinator van Aloka, stond na aankomst op het vliegveld blij voor onze neus. Dat was heerlijk want wij hadden ook gelijk een ontzettend betrouwbare en goede gids ter plekke, die ons ook nog eens op enig moment thuis voor een echte curry uitnodigde.

Aan het begin van onze reis gelijk met cadeautjes op bezoek bij “onze Temple familie”.

Wij waren inderdaad zeer welkom, de begroeting ging gepaard met het omhangen van een mooie bloemenketting, de kokosnoten werden direct uit de boom gehaald, en wij moesten alle diploma’s van de kinderen bekijken (en geloof mij dat waren er heeeeeel veel....). Een onderdeel van het bezoek was ook de bezichtiging van hun woning. Slaapkamertjes, binnen en buiten keukenruimte en zowaar een WC. Vol trots ging moeder voor. Het was duidelijk dat niemand de laatste uren voor onze aankomst troep had mogen maken. Sommige dingen zijn toch overal het zelfde!

Ondertussen waren ook alle buren uitgelopen om naar ons te kijken. Allemaal blijde en dankbare families die in keurige Aloka huisjes zitten en een nieuwe kans in dit leven hebben gekregen. In een prachtige omgeving nog wel!

Wij waren ontzettend onder de indruk van wat daar allemaal is bereikt. Kijkend naar onze eigen jongens, wat je met betrekkelijk weinig inzet allemaal voor een heel gezin kunt betekenen, waanzinnig.

Toen wij wegreden smste ik naar Martita “chapeau”! En dat meenden wij ook. Nu moeten wij eigenlijk ook nog heel eerlijk bekennen dat wij een heel klein beetje twijfelden of het nou allemaal zo mooi is als wij in de nieuwsbrieven lezen. Sorry Marita en Dick! Het is nog veel mooier. Wat hebben jullie geweldig veel werk verzet! Het is overduidelijk dat niets aan de strijkstok blijft hangen en dat we ook nog eens weten waar je mee bezig bent.

Wij blijven hele enthousiaste donateurs en hopen ook anderen ervan te overtuigen om  mee te doen.

Raymond & Monique

De laatste zondag in Sri Lanka!

Vandaag 26 februari is de laatste zondag dat we in Balapitiya zijn, het beloofd een gezellige dag te worden want Lalitha, haar zoontje Prasad en Priyantha met zijn vrouwtje komen vandaag.


Ze komen met zijn 4tjes naar Galle waar Gamini ze ophaalt,  over de highway komen ze terug en zijn net als wij de 1rste keer helemaal onderste boven zo leuk en zo mooi als het was!


Wat is het fijn om elkaar weer te zien en er worden zoveel nieuwtjes verteld maar ook veel dingen van vroeger opgehaald, we kennen elkaar immers al meer dan 20 jaar. Daarbij hebben we niet alleen maar leuke dingen met elkaar meegemaakt en dat brengt je ook weer bij het feit dat we volgend jaar 25 jaar connectie met Sri Lanka hebben.


Lalitha hebben we een tijdje niet gezien omdat zij besloten heeft niet langer bij Bandu in Kandy te blijven maar samen met haar zoontje een eigen leven in Udugama op te bouwen. En dat doet ze geweldig goed zeker zoals ze voor de kleine jongen zorgt, hij zit op een zeer goede school en bovendien is hij gewoon een slim jongetje. We zijn heel erg blij om dat te zien vooral als je bedenkt dat Lalitha niet kan lezen en schrijven, ze heeft dat altijd goed voor ons verborgen kunnen houden. Ze is erg blij als we haar vertellen dat er alsnog gelegenheid is om het te leren en dat we haar daarbij gaan helpen.


Priyanthe heeft zich na het motor ongeluk van vorig jaar goed hersteld, heeft zijn motor verkocht en is inmiddels weer aan het werk. Trots verteld hij dat ze een baby krijgen ook voor hen zijn we blij dat alles weer in orde is gekomen.


Kortom het is een heerlijke dag - zo vertrouwd, lekker kletsen, met elkaar knuffelen en natuurlijk op zijn Srilankaans een tafel vol met eten en smikkelen maar. We hebben allerlei lekkere dingen op tafel staan die door kok Gayan op een verrukkelijke manier klaar gemaakt zijn.


Maar...... eerst even lekker met uncle Dick in het zwembad, Prasad vond het 1rst een beetje lastig om het water in te gaan omdat Priyanthe hem aan het plagen was maar samen met uncle Dick durft hij het wel.

En dan lekker eten, dat is toch zo iets belangrijks in Sri, we blijven ons er over verbazen! Het is lekker gezellig aan tafel en niet alleen dat - het eten is heerlijk, voor ons is het 't leukste van de dag om te zien hoe ze zitten te genieten, maar ook dat ze allemaal zo goed terecht gekomen zijn.

Wat een goed gevoel geeft dat, ook Gamini geniet volop ondanks dat hij aardig moe is en dat kunnen we zien doordat hij even een uiltje knapt! Nog nooit mee gemaakt in al die jaren en dan moet hij nog een aardig stuk rijden om de kinderen naar Galle te brengen en ook weer terug naar Colombo pfffft wat een rit.

Als we er zo over praten komen we er achter dat er al haast 4000 km gereden is en dat is een aardig eind, nog 2 dagen dan gaan we alweer terug naar Nederland, kunnen het ons haast niet voorstellen.

Waar zijn die 2 maanden gebleven en wat hebben we een geweldige tijd achter de rug zeker nu we ook deze kinderen vandaag hebben kunnen verwennen en vooral weer hebben gezien.

Het wordt tijd om ze weg te brengen want ze hebben nog een lange reis voor de boeg, wat is dat toch altijd een rot moment, we doen deze dagen niet anders dan afscheid nemen - de tranen hangen aan je wimpers - hoe vaak we het ook doen het blijft emotioneel.

Dag lieve kinderen we hopen jullie volgend jaar weer te zien - Buddhu Saronay - dat jullie altijd zonder tranen zullen zijn! 

Groeten van Dick en Marita

Help de tijd vliegt!

Doordat we in dat heerlijke huis in Balapitiya wonen moeten we ook iedere keer als we naar Pugoda gaan om half 6 ons bed uit en lekker weer of niet het blijft erg vroeg.

Maar kan ook gelijk vertellen dat we een geweldige dag achter de rug hebben ondanks het feit dat we pas om 8 uur weer thuis waren. De nieuwe highway levert heel wat voordeel op, maar liefst 3 uur minder in de auto!

Als 1rste gaan we een nieuw speeltuintje openen, dolblij zijn ze er mee, het gaat om 1 van de kleine achteraf schooltjes waar we ook melk en broodjes brengen. Het is zo oneerlijk verdeeld - er wordt alleen aandacht gegeven aan de grote scholen in de steden en verder moeten ze het maar uitzoeken.

Aunty Corrie, sponsor van het 1rste uur werd vorige maand 80 jaar en zij besloot om een cadeau aan Sri Lanka te geven, geweldig en daarom konden we het speeltuintje veel eerder maken dan we dachten.

Zo was het - 1 kapotte schommel en....

Zo is het geworden!

Wat zijn de kinderen blij, we hebben het al eens eerder geschreven, in Nederland hebben we geen flauwe notie wat zo'n speeltuintje betekend. Zelf zijn we daar ook iedere keer weer verbaasd over want het went nooit, zoveel plezier, zo blij dat ze er mee mogen spelen. Eigenlijk weten we niet eens hoe je het moet omschrijven, niet alleen de kinderen zijn blij maar vooral ook de teachers omdat ze hun kinderen nu ook eens wat anders kunnen laten doen. Bovendien is het ook nog eens goed voor de beweging, een positieve gym waar de kinderen uit zichzelf aan meedoen zeggen ze lachend!

             Het was een mooi begin van de dag!

Op naar de Ravi familie, zouden we een klein stukje aanbouwen zien we tot onze verbazing dat het nieuwe gedeelte al aan rooflevel is. Kanjer Gamini heeft dat toch maar  mooi weervoor elkaar gekregen!

Dan even snel naar Walter en Indrani, we gaan ze gedag zeggen en zoals altijd met een brok in ons keel maar met een lach en een traan spreken we af dat we elkaar volgend jaar weer zien!

We gaan weer verder want op de terugweg willen we nog een gezinnetje bezoeken waar net een babytje geboren is - ze hebben een kamer gehuurd in een groot huis waar ze maar liefst 3500 rps voor moeten betalen. Ze hebben nauwelijks iets van meubeltjes, een bed met 3 planken erin als ik erop ga zitten zak ik zowat met moeder en kind erdoor. Wat een ellendige situatie, gelukkig hebben we nog wat babykleertjes weliswaar nog aan de grote kant maar mamma is er erg blij mee.

Verder kopen we een ventilator voor ze, het is bloed en bloed heet in de kamer, niet goed voor de vader en moeder en zeker niet voor de piepkleine baby, wat een mooi kindje en wat een prachtig kopje met haar!

Waarschijnlijk hebben we een sponsor voor dit gezinnetje, gaan er samen aan werken om ze een beter leven te geven dan ze nu hebben.

Niet nodig om te vertellen dat ze meer dan blij zijn!

We gaan weer terug naar Balapitiya, weer zijn we blij met de nieuwe weg Gamini  heeft het gevoel dat hij in de hemel rijd in plaats van die heksenketel op de Galle road.

Thuis drinken we nog een bakje koffie en nemen we de dag nog even door, oa as zondag dan komen Priantha en Lalitha uit Udugama we zijn dan met zijn achten - we kijken er naar uit want het beloofd een gezellig dagje te worden.

Dat was het weer - hartelijke groet uit Sri Lanka van Dick en Marita

Boekenprogramma in Kahaduwa,

10-02-2012 Vandaag hebben we het boekenprogramma in Kahaduwa.  05.30 uit bed want we willen graag zo vroeg mogelijk beginnen, is het koud bij jullie - hier is het af en toe heel erg warm, we hebben nu en dan storm en daarna pittige buien. Gelukkig meestal in de nacht maar het betekend wel dat het soms erg vochtig is, vandaag gaan we de bergen in naar een theeplantage waar een school voor de kinderen van de theepluksters en de andere werknemers is.

Vergeleken bij onze ervaringen van zo'n 20 jaar geleden zijn we verbaasd hoe goed er voor de kinderen en de werknemers gezorgd wordt, er is iedere dag een arts aanwezig, de medicijnen die evt nodig zijn worden voor ze betaald en als het nodig is worden ze naar het ziekenhuis gebracht.

Blij om dit alles te zien en en te weten dat de eigenaren (de meesten) eindelijk beter voor hun personeel zorgen.

De kinderen staan ons op  te wachten en heel vreemd, de meesten hebben nog nooit Sudu's gezien, vooral onze kleur haar en ogen vinden ze geweldig om te zien. Ze kijken je ook recht in je ogen of het nou wel echt waar is dat wij een andere kleur hebben, dit is iets wat maar weinig in Azië weinig voor komt meestal kijken de mensen je niet aan.

We gaan beginnen met een gebed van de monnik, daarna krijgen wij het witte polsbandje iets waar Dick en ik altijd erg blij meer zijn.

De kinderen zitten vol spanning te wachten want ze weten al wel dat er een cadeautje voor ieder kind is maar nog niet wat, maar eerst wordt er gedanst en gezongen en om de allerkleinste niet te lang te laten wachten gaan we tussendoor uitdelen. Het is zo schattig al die kleine humpies met die verwachtingsvolle snuitjes, vergeet niet dat de kinderen hier zelden of nooit iets krijgen, de ouders werken zich 3 slagen in de rondte om een maaltijd op tafel te krijgen laat staan schoolspulletjes of een cadeautje te kunnen kopen. Zelfs niet op hun verjaardag!

Voor de allerkleinsten hebben we een mooi kleurboek en kleurpotloden, voor de daarop volgende klassen, 6 dikke school schriften en een ballpoint, voor de hoogste klassen - jongens een mooie passerdoos en voor de meisjes een paraplu. 

Ja wat moeten die meiden daar nou mee! Vergeet niet dat de meesten kinderen een paar kilometer moeten lopen - zowel in de zon als in de regen, natte haren is hier een drama het duurt uren voordat ze weer droog zijn, vaak zijn ze dan ook verkouden  - dus ..... alleen maar stralende gezichtjes! Ja nog iets over een paraplu - zoals onze kinderen met een telefoon rond lopen is een paraplu voor de meisjes hier een ding om er bij te horen.

Ze zijn er meer dan blij mee enne.....hier en daar een jaloerse blik van de teachers haha!

Het zit er weer op, we gaan nog even door met foto's maken en daarna op naar de heerlijke banaantjes, mango en andere lekkernijen.

We gaan weer terug uitgezwaaid door al die leuke tevreden kinderen die hopen dat we volgend jaar weer terug komen om weer zo'n leuk feestje met elkaar te vieren!

Ayobowan - hartelijke groet van Dick en Marita

Als 3 kleine kinderen op schoolreis........

... rijden we voor de eerste keer op de nieuwe snelweg van Sri Lanka! Geweldig wat heerlijk om in die heksenketel van verkeer volkomen relaxed te kunnen rijden en let wel maar liefst 120 km per uur!  Gamini is helemaal door het dolle! Nou en horen we jullie denken - dat is toch niet zo bijzonder, voor Sri Lanka wel het geeft het gevoel van vrijheid en opbouw na die lange oorlog. Van emotie rollen er zelfs een paar tranen - wat zijn we blij voor ze dat er eindelijk een ommekeer is.

Vanuit Balapitiya naar Pugoda scheelt het maar liefst 1 1/2 uur hectiek en vooral stress, wij hopen dan ook dat de andere highway snel klaar is.

We zijn onderweg naar een bruiloft in Pugoda - het is een moslim bruiloft en eerlijk gezegd zijn we een beetje nieuwsgierig want dit hebben we nog niet meegemaakt. En ja natuurlijk is het heel anders, de bruid zit alleen op een mooi versierde bank en wordt door alle dames bekeken, ze heeft een prachtige jurk aan met veel glitters en is helemaal blij als we zeggen dat we haar erg mooi vinden! Nadat we het cadeau hebben gegeven worden we aan tafel gevraagd, nou kan vertellen dat we ons behoorlijk opgelaten voelden. Werkelijk iedereen maar dan ook iedereen staat om ons heen en kijken wat we eten en vooral of het wel genoeg is. Dick en ik zijn heel kleine eters en dat vinden ze maar niets, gelukkig staat er genoeg fruit op de tafel, het is een lastige hoor. Er wordt aardig met de hygiëne gesjoemeld en daar zijn wij ondanks ons jarenlange verblijf nog steeds niet op ingesteld. Gelukkig zijn we steeds slimmer in het omzeilen van dit probleem en wordt er goedkeurend naar ons gekeken. Bovendien doen Gamini, Walter en Indrani meer dan hun best, allemachtig wat kunnen die mensen eten, dat eten wij  nog niet in een week  haha!

De bruidegom en de schoonfamilie komen, jonge meisjes voorop met handenvol cadeaus en de hele familie er achter aan, de bruidegom staat te wachten en verdwijnt in een aparte kamer bij de mannen. Tot onze verbazing worden Indrani en ik binnen gevraagd, het tekenen voor het huwelijk gebeurd alleen door de bruidegom en is een heren aangelegenheid

Na het tekenen gaan we nog even met de bruid op de foto en wij verlaten het feest zodat ze ongestoord verder kunnen gaan met het feest op hun eigen manier te vieren!

Nog even voor een lekker bakje koffie bij Indrani en Walter langs daarna gaan we weer terug naar onze vakantieplek om daar alle berichten over de heftig vorst in Nederland te lezen.

Leuk om te lezen dat er misschien toch een Elfstedentocht komt - misschien dat we dan wel een heel klein beetje jaloers zijn dat we niet net zoals jullie aan de buis kunnen zitten! We hopen van harte dat dit geweldige feest dit jaar door kan gaan.

Lieve mensen, dat was het weer-  misschien as zaterdag een nieuwe blog over het boeken programma

Ayubowan - hartelijke groet uit Sri Lanka van Dick en Marita

Korosduwa en Munhene

29-01-2012 We gaan  vandaag  ons  1e grote project (1990) in Korosduwa bezoeken  wat waren we allemaal  blij om elkaar weer eens te zien en daarbij wat zijn Dick en ik trots - geweldig! Alle vaders en haast alle  kinderen hebben werk, de meisjes zijn vaak al getrouwd en hebben een kindje, de huisjes zien er goed en schoon uit, overal fruitbomen en bloemen er is nauwelijks onenigheid dus mijn liefje wat wil je nog meer! Vergeet niet dat het hier om sloppenwijk kinderen gaat die toen in verschrikkelijke omstandigheden leefden in een wijk die bestond uit alcoholisten, drugsgebruikers en hoeren! Hier wat foto's van de Korosduwa kinderen dan snappen jullie vast waarom we zo gelukkig en trots zijn.

 Johan en zijn mooie familie

 Chathurika met haar moeder en schoonzusje

Sriakanthie met haar man en kindjes

           Dilshan en zijn moeder                 Moeder Kamala, Manisha en Nimesha

We mogen er met zijn allen heel erg blij om zijn en niet te vergeten dankzij jullie fantastische jarenlange support en natuurlijk ook de inzet van onze jongste zoon Dave en zijn school. Zij hebben dankzij een nachtmarathon die ze voor dit project hebben gehouden het geld bij elkaar gesport om het land te kunnen kopen en de 2e marathon om met de bouw te beginnen. Toppie - allemaal heel erg bedankt!

We nemen afscheid van ze en hopen allemaal dat we elkaar weerzien.

Op naar Munhene oa om een koelkast en een eethoekje te brengen, de koelkast is voor de vader van Ashen, ernstig diabetisch patiënt waarvan voor de tweede keer een stuk van zijn voet is afgezet. Een van de grootste redenen is dat hij zijn insuline niet koel kan bewaren waardoor het niet goed werkt. Hij is helemaal sprakeloos, wie geeft er nou  zomaar een koelkast. We spreken wel met hem af dat als het nodig is ook andere mensen hun insuline daar mogen bewaren en dat is geen probleem.

Van uncle Cees kregen Sachini en haar familie een mooi eethoekje, de koning te rijk maar tegelijkertijd ook erg verdrietig omdat Cees ziek is - hij heeft encefalitis en is ernstig ziek - van hieruit krijgt hij de allerliefste groeten en wordt er bij de tempel gebeden voor spoedig herstel!

We gaan verder naar de andere huisjes, ook hier gaat het goed met de voormalige Tsunami slachtoffers, er is weer een babytje opkomst en de groep groeit gestaag.

We gaan terug naar de bungalow want morgen gaan we naar Balapitiya om lekker vakantie te houden dus...... inpakken en wegwezen, Gamini maakt nog een leuke groepsfoto en we gaan er vandoor, het liefste zouden we blijven maar we moeten af en toe ook aan ons zelf denken.

Lieve mensen dit is het voorlopig even, zoals ik al schreef gaan we naar ons vakantie plekje om bij te komen van de toch best drukke 4 weken.

Maar....... zijn er belangrijke of leuke berichten dan horen jullie uiteraard van ons - bedankt voor alle lieve, leuke mails, telefoontjes en helaas toch ook verdrietige mails en telefoontjes!

Lieve groeten van Dick en Marita       Ayubowan en veel Santosy (geluk)

Naaimachines voor 5 meisjes van Pugoda!

28-01-2012 Vandaag gaan we de laatste keer naar Pugoda, afscheid nemen van 5 meisjes die examen hebben gedaan en nu gaan werken.

We zijn er inmiddels wel aan gewend maar het is toch altijd weer een beetje emotioneel vooral als we zien dat 1 van de meidjes inmiddels getrouwd is en zwanger. We maken natuurlijk best wel eens het grapje van jemig wat worden we oud als je zo naar de kinderen kijkt maar het is gewoon zo, zij zijn groot en wij gaan de laatste fase van ons leven in. Nou als het zo blijft tekenen we er voor!

Het is een gezellige bijeenkomst jammer dat de boodschap bij Kosala niet is aangekomen en zij is dus naar bijles in Kirindiwella  het is 1 uur rijden met de bus en jammer maar we kunnen niet op haar wachten.

We gaan beginnen met de foto's maken en een 3wieler te charteren om iedereen naar huis te brengen, het is altijd een heel gedoe om de machine in de 3wieler te krijgen en dan gaan er vaak ook nog eens 3 mensen 

bij. Het is echt lachen altijd en daar komt nog eens bij  dat ze heel erg blij met de machine zijn, voor de meisjes is het hun toekomst, later kunnen ze zelfs ook thuis  hun boterham verdienen.

We nemen afscheid en gaan terug naar Mount Lavinia waar ons morgen weer een drukke dag wacht, de kinderen van Munhene en Korosduwa wachten op ons en wij kijken daar erg naar uit.

Sandamali, Sakila en Isurika blij met hun nieuwe machine!

Het was me het dagje wel!

25-01-2012 Druk druk druk - we hadden ons voorgenomen om het werk een beetje te verdelen en dat is tot vandaag aardig gelukt! Alleen drong het ineens tot ons door dat we as maandag al naar ons vakantiehuis vertrekken en dat er nog heel wat gedaan moet worden. Dus trekken we snel een plan en dat houd in "racen" vandaag. Gamini heeft gisteren al een mooie kast voor de Ravi familie gekocht dus eerst maar daar naar toe, moeder was totaal van de kaart, ze had er niet op gerekend dat ze buiten hun huisje ook nog eens een echte kast met zelfs een kluisje erin zou krijgen. Bovendien was het jongste meisje Jayani jarig dus het was dubbel feest, ze snappen niets van deze verwennerij!

                                                                 Als we door het huisje lopen om afspraken te maken voor het nieuwe stuk dat we aan gaan bouwen schrikken we ons werkelijk kapot. In het keukentje zit een oude vrouw op een bed, helemaal uitgedroogd, blind aan een oog en in een totaal verwarde toestand. Het blijkt de 85 jarige moeder van Ravi te zijn, ze is heel erg in de war en op een gegeven moment trekt ze haar ponnetje uit en de familie is totaal in paniek - het is natuurlijk ook niet leuk als je moeder in  eens in haar blootje zit. Dit zijn de normale omstandigheden voor ouderen van arme families, mensonterend en hard voor de familie want als moeder bv een boodschap moet gaan doen dan wordt oma vastgebonden want anders loopt ze weg. Je hart breekt als je dit soort situaties tegenkomt en het ergste is dat wij er niets aan kunnen veranderen!

Hierna gaan we naar de Guruwela school om te kijken waar we het speeltuintje van Aunty Corrie gaan plaatsen, ja en dan kom je aan en dan staat er toch weer een groepje kinderen met prachtige bloemen, stralende glimlach want oh ze zijn zo blij om ons weer te zien. En deze keer ook nog eens zo'n prachtig cadeau, ze staan te dansen van plezier, er staat 1 oude schommel die we eigenlijk af zouden breken. De constructie is echter zo sterk en solide dat we besluiten om de schommels te vernieuwen en de rest in dezelfde kleuren te verven. Komt mooi uit want de prijzen zijn met vorig jaar vergeleken verdubbeld en we hadden al een speeltoestel van de lijst gehaald om een beetje rond te komen. Als het goed is kunnen we nog net voordat we weer naar huis gaan de nieuwe speeltuin zien!

Hier gaan we een mooie schommel van maken!

Even snel naar Walter en Indrani alleen om even een bakje koffie te drinken en daar snappen ze echt niets van want...... er staat een lunch klaar. Het leven draait hier echt alleen maar om eten en als we vertellen dat we geen honger hebben zijn ze zwaar teleurgesteld, nou ja we offeren ons maar weer op en eten toch wat. En zoals altijd is het allemaal heerlijk eten, maar toch wij eten nou eenmaal niet zoveel!

Op een holletje terug naar Colombo want we moeten de naaimachines kopen voor de meisjes die dit jaar afscheid nemen, het is altijd lachen hoor, dat gesjacher om er een paar centen af te krijgen geeft altijd veel lol en Dick is er goed in.We kopen ook nog een kleine koelkast voor een vader in Munhene, hij is een ernstige diabetisch patiënt, iedere keer als we hem zien is er weer een stuk van zijn voet af. De insuline kan nergens gekoeld worden dus werkt niet echt goed en we spreken af dat daar een eind aan moet komen vandaar de koelkast.

W gaan terug naar de hut het is wel weer welletjes voor vandaag, lekker douchen, bakje koffie en aan de blog werken.

Dat was het weer, misschien tot morgen en anders tot maandag, we gaan zaterdag naar Pugoda en zondag Korosduwa en Munhene dus weer genoeg te doen. Zondagavond pakken want maandag gaan we naar ons vakantiehuis!

Ayubowan - Groetjes allemaal van Dick en Marita

 

                                                                                

Beruwela en Munhene kinderen

21-01-2012 - Vandaag gaan we naar Monika in Beruwela om de kinderen daar te bezoeken, vol verwachting staan ze op ons te wachten en wat is het leuk om ze allemaal weer te zien.

Natuurlijk ook erg fijn om Monika en haar familie weer te zien, we zijn erg blij met de manier waarop zij haar werk doet en het dringt weer eens tot ons door wat een mazzel we toch met onze  coördinatoren hebben. Alles is tot in de puntjes uitgewerkt en geregeld en daarbij wordt er ook nog eens heel goed voor de kinderen en hun familie gezorgd.

Er zitten een paar super goede leerlingen in deze groep en ze hoopt dat zij over een paar jaar naar de universiteit kunnen zegt ze stralend  - nou daar gaan we hard aan werken!

Tegelijkertijd realiseren we ons dat er al wat kinderen eind december hun O-level examen gaan doen en dat   de Tsunami alweer 6 jaar geleden is - tijd wat ga je hard!

We gaan beginnen en door ieder kind worden we onder de bloemen bedolven!

Er zijn een paar uitschieters, de Malika kinderen die beiden een zeer ernstige afwijking aan hun oogjes hebben zien er door de extra hulp prima uit. Doordat ze een bril hebben is vooral bij de jongen de correctie geweldig.We weten niet wat we zien, de oogjes zien er gezond uit en wat jammer dat we er niet eerder mee konden beginnen - het is in ieder geval fijn dat het zo goed met ze gaat.

Piumi heeft een prachtig wandkleed gemaakt - we wisten al dat ze erg artistiek was maar het komt steeds meer naar voren hoe goed ze is. Bovendien is ze ook met de andere vakken erg goed dus zij is waarschijnlijk 1 van onze universiteit kandidaatjes! Ze straalt ervan als we haar dit vertellen.

Hiruni onze 1e Big girl uit deze groep - de traditie die we zijn begonnen in Pugoda om een paar oorbelletjes te geven als 1e aanzet voor de bruidsschat voeren we hier ook door.

Zijn we daar begonnen met een bedrag van 650 rps 20 jaar later mogen we er maar liefst 6.450 rps voor betalen (en dan hebben we nog korting gekregen ook) en dan te bedenken dat het in deze groep merendeel meisjes zijn haha! Nou we gaan maar vast sparen want we willen dit cadeau er graag inhouden!

Al met al mogen we heel tevreden zijn! Voor de moeders hebben we een Nieuwjaar envelopje en daar zijn ze erg blij mee, de prijzen stijgen dramatisch en het is vaak moeilijk om alles rond te krijgen. 

Lieve mensen dit was het weer - we nemen even een paar dagen pauze om volgende week weer fris door te gaan, we gaan shoppen in Colombo en kan jullie vertellen dat dit alles behalve een pretje is maar het is niet anders. Gelukkig is het weer prima, niet zo onwijs heet als anders - het is zo rond de 28* en in de nacht rond de 18* dus lekker slapen. En ja als we vroeg op staan hebben we het soms behoorlijk koud haha - waar hebben we het over!

Ayubowan en tot de volgende keer - groetjes van Dick en Marita

Kandy en Peradeniya

18 januari - 5 uur uit bed en om 6 uur in de auto, we gaan vandaag naar Bandu en dat is altijd een van de gezelligste momenten. Zij kijkt er ook naar uit want vorig jaar hebben we elkaar nauwelijks gezien omdat ze problemen met haar nieren had.
Dat is nu allemaal voorbij maar er staat weer iets anders op de lijst nl een staaroperatie, dat gaat as maandag gebeuren dus we zijn net op tijd.

Dochter Nirangie en haar dochtertje Bharathi zijn momenteel bij haar om de komende weken voor Bandu te zorgen. Met de sponsor kinderen gaat het erg goed zo goed zelfs dat we met Tangalle gaan stoppen, met Prasad blijven we voorlopig doorgaan.

Hij woont nu met zijn mamma in Udugama en gaat daar naar school, Lalitha werkt in een Teafactory en heeft het erg naar haar zin, ze meldt zich regelmatig en komt dan bij Bandu met Prasad logeren. Het was erg leuk om Lalitha even aan de telefoon te hebben, we spreken af dat als we naar ons vakantiehuis gaan ze een weekendje komen logeren. Bandu en Nirangela komen dan ook en ..... Priyantha die vorig jaar zijn been had gebroken komt ook samen met zijn vrouwtje die inmiddels zwanger is. Dat wordt een feestje waar we dan ook allemaal naar uitkijken!

De volgende ochtend weer vroeg uit bed want we willen om 8 uur rijden wel jammer natuurlijk dat we niet wat langer kunnen blijven maar het is niet anders, de tijd vliegt voorbij en we willen gewoon graag op tijd klaar zijn met ons voordat we naar Balapityia ons vakantie adres gaan.

Op de terugweg gaan we nog even bij de familie van Malou langs, of we het weer voorvoeld hadden dat er iets aan de hand was en dat klopte dus!
Vader was tijdens een klus van het dak gevallen en had zijn enkel gebroken tja en daar zit je dan, geen enkele hulp, geen salaris niets van dat alles. En dan te bedenken dat ze in een dal wonen zo ongeveer een kilometer naar beneden langs paadjes van een halve meter breed met een hoogte verschil van zo'n 100 meter. Wij komen zowat op onze knieën aan dus laat staan als je enkel gebroken is. Hij heeft erg veel pijn, ook daar wordt niet naar omgekeken dus halen we een groot pak paracetamol (hoe moet je die kopen als je geen geld hebt) en ook een paar krukken zodat hij zich iets makkelijker kan bewegen. Ook nog wat extra geld voor eten zodat de 1e zorgen wegvallen - hij blij en wij blij dat we hebben kunnen helpen.

We klauteren weer naar boven en dat is echt ff puffen, wat een klimmerij, er liggen allerlei stenen los en takken en wortels op het pad, maar ach we zijn blij dat we eindelijk weer eens goed kunnen bewegen. Wat missen we de sportschool hier, maar goed we komen weer heel boven en gaan terug naar Colombo. Maar liefst 4 uur zijn we onderweg, wat een ellendig rot verkeer is het hier toch iets waar we nooit aan zullen wennen, maar wat was het de moeite waard om te gaan!

Ayubowan en tot de volgende keer!

Bezoek Pugoda en de Ravi familie

13 januari – vandaag zijn we al weer helemaal gewend aan ons vaste huisje in Mount Lavinia, wat is het er toch altijd leuk, een 1 kamerhuisje met een klein keukentje, kleine badkamer en een heel erg lekker bed, mijn liefje wat wil je nog meer!

Vooral de grote tuin is heerlijk waar we meestal lekker buiten zitten, het fijne is dat we er echt privacy hebben zodat we ons werk kunnen doen en wanneer nodig echt uitrusten.

We blijven deze 1e dag hier dan ook gewoon lekker thuis, er moet veel uitgezocht worden zoals cadeautjes, alle lijsten voor de betalingen en de spaarbankboekjes en nog veel meer. Best wel veel werk maar met een bakje koffie erbij hebben we het allemaal op tijd klaar.

14 januari – Vandaag gaan we naar Pugoda, we staan regelmatig in een file, daar zijn we in het chaotische verkeer wel aan gewend maar het is nu werkelijk drama, we doen er meer dan 2 uur over om in Pugoda te komen. Zelfs onze chauffeur Gamini vindt het deze keer wel ietsje teveel van het goede! Gelukkig zijn we net op tijd om nog even snel wat te eten want de kinderen komen al haast.

We hebben het al zo vaak geschreven maar het is toch altijd zo heerlijk om al die blije koppies van het hele spul te zien – wat gaat het goed met ze! Jammer voor een van de meisjes dat ze dengue (knokkelkoorts) heeft gehad. Het lijkt op een heel zware griep maar het duurt een paar maanden voordat je er vanaf bent, echt niet leuk.

Van een van de meisjes krijgen we een mooi geborduurd schilderijtje voor haar sponsor aunty want ze is klaar met haar school en gaat nu werken. De belofte dat ze volgende week een naaimachine krijgt als afsluiting brengt een dikke glimlach op haar mooie gezichtje! Voor 5 andere meisjes die in de loop van het jaar gestopt zijn komt er ook een mooie Singer trapnaaimachine.

Tot groot verdriet van zijn moeder vertelt een stralende Ashan dat hij wordt toegelaten om de opleiding voor monnik te gaan volgen. Zijn moeder is er niet blij mee want Ashan is een bijzonder intelligent kind en zij had al het idee dat hij dokter zou worden. Maar het is niet anders want hij blijft bij zijn beslissing! Als het lukt gaan we hem in de Pansala (tempel) bezoeken.

Zo komt de een na de ander aan de beurt en horen we alle leuke en soms minder leuke verhalen  aan. Gelukkig kunnen we haast altijd helpen als het nodig is, de moeders krijgen allemaal een envelopje voor het Nieuwe jaar en zijn daar heel erg blij mee.

Voor de kinderen hebben we aardig wat extra geld gespaard dus de boekjes worden ook dit jaar weer aardig gespekt. Blij zijn we hier sowieso mee want het betekend dat we voor geen enkel kind geld voor bv dokter, ziekenhuis of erger nodig hebben gehad!

Voor alle kinderen hebben we een klein cadeautje, een knuffel, een puzzeltje of wat anders, voor 1 van de kleintjes hebben we een leuk jasje. Horen jullie al denken “wat moet zo’n kindje daar nou mee” ja klopt maar als jullie hier ’s ochtends zouden zijn dan zou je het onmiddellijk begrijpen! Het is koud zo koud, wij hebben er al last van dus laat staan de mensen hier die hun leven lang al aan gemiddeld 30 graden gewend zijn. Iedereen staat hier rond 04.00 uur op en dan is het ongeveer 17 graden, dan waait er ook nog eens een koude wind – dus bibberen geblazen

Het zusje van Rachini heeft het niet meer koud!

We gaan afsluiten in Pugoda, ja nog een leuk ding, de dochter van Nidam gaat trouwen en we worden spontaan uitgenodigd – wat leuk. Alleen zijn we dan al in het zuiden en dat is een aardig eindje rijden,  Walter en Indrani zouden het ook heel erg leuk vinden als we daar naar toe komen. We houden nog een slag om ons arm want onze vakantie begint dan net, maar eigenlijk weten we het al en is kans heel groot dat we gaan.

Zondag komt Sakila nog even langs, ze is van school omdat ze zo graag wilde werken, nou dat heeft ze dus een paar weken mogen doen. Van ’s ochtends 08.00 tot ’s avonds 22.00 mocht ze werken, nou ja een meisje van 17 – in onze ogen is dit pure slavernij. Omdat ze onder de 18 is valt ze buiten alle wetten en wordt er lekker van deze kinderen geprofiteerd. Om een lang verhaal kort te maken – het werken is over en Sakila gaat weer gedeeltelijk terug in de sponsoring, weer naar school waar ze een opleiding voor naaister gaat doen zodat ze goed beslagen op het ijs komt en niet meer uitgebuit kan worden.

Op de terugweg naar Mount Lavinia gaan we nog even bij de Ravi familie langs, het is daar werkelijk een feestje hoor! Met een tas vol cadeautjes, een tas met babykleertjes en knuffels voor de buurtjes met hun kindjes maakt de dag helemaal leuk.

Als we zien hoeveel werk er is verzet worden we helemaal blij, het wc-tje is op de deur na klaar, de septic tank ligt op zijn plaats en we zijn bezig met de plannen om het huisje af te maken.

Dan gaan we de kleertjes en de knuffels uitdelen, blije moeders en kindjes gaan helemaal uit hun dak voor al het moois wat ze krijgen. Vertel het nog maar eens, voor het eerst van hun leven krijgen ze zomaar iets leuks voor hun kindjes! Geweldig om zoveel blijdschap te zien en dan te bedenken dat alles als er niet zo’n goeie bestemming voor zou zijn in de prullenbak verdwijnt!

BEDANKT LIEVE MENSEN! ER ZIJN WEER HEEL WAT KINDEREN EN MOEDERS DOLBLIJ.

We zijn weer thuis!

Na een relaxte reis belandden we in de heksenketel van Colombo! Het is sowieso niet onze favoriete stad maar nu hebben we er helemaal de p… aan. Nog nooit zijn we zo moe geweest.

Meer dan 3 uur hebben we over de relatief gezien korte afstand gedaan om naar Mount Lavinia te komen en…. niet te geloven de airco was ook nog eens kapot – tel uit je winst!

Wat een chagrijnig begin van deze blog, niets is minder waar hoor want wat zijn we blij om weer “thuis” te zijn,  we hebben al heel wat van onze vriendjes gezien en nog veel meer telefoontjes gekregen of we al in het land waren en niet geheel onbelangrijk – het  weer is geweldig! Na alle storm en regen wordt je daar hééééééééél erg vrolijk van!

Vandaag met Gamini alle afspraken voor de komende week door genomen en met Walter en Indrani afgesproken dat we zaterdag even een bakje koffie komen drinken.

Omdat we tijd genoeg hebben deze keer gaan we niet gelijk werken maar eerst een beetje vakantie houden - jaja we worden eindelijk verstandiger!

Als we op tijd terug zijn zullen we nog even verslag doen van het Pugoda bezoek, lukt het niet dan wordt het zondag!

Ayubowan – hartelijke groet van Dick en Marita