Beruwela en Munhene kinderen

Na een heerlijke week in het vakantiehuis met af en toe een beetje werk maar vooral lekker luieren aan het strand van het Triton hotel in Ahungala en genieten van de verkoop meisjes op het strand gaan we naar Monika en de kinderen. Leuk om even te vertellen over de 1e dag in de Triton - binnen 5 minuten stonden er 6 jongens van het Neptune hotel om ons heen en wat was dat leuk - gelukkig gaat het in mei weer open. We worden behoorlijk in de watjes gelegd en de oude verhalen van "vroeger" dat we met de groepen en vooral de sponsorkindjes in het hotel waren worden opgehaald - geweldig leuk! Jullie krijgen allemaal een hartelijke groet en kom alsjeblieft volgend jaar weer naar de Neptune.

Terug naar Monika - ook hier wat gaat het goed met de kinderen en vooral wat zijn ze groot geworden! Dick en ik worden weer verschrikkelijk verwend met al die mooie boeketjes en bloemenslingers. Omdat de fotograaf DICK zelden op de foto staat omdat hij altijd heen en weer loopt te rennen, gekkigheidjes met de kinderen maakt om maar vooral die schitterende lach vast te kunnen leggen hieronder een foto van hem. 

We gaan verder met de interviews, op school doen ze het allemaal goed met een paar uitspringers - Piumi onze artiest wil graag teken lerares worden en het ziet er naar uit dat het haar gaat lukken en zo zijn er meer kinderen. Nou kom maar op - het studentenfonds voor de universiteit ligt op jullie te wachten!

Over 2 van de vaders maken we ons grote zorgen, 1 is zwaar diabeet en heeft al verschillende voetoperaties gehad en hij ziet er steeds slechter uit.

Vader Ajantha heeft epilepsie en is in een zware depressie beland, zijn vrouw vindt het niet nodig om voor hem te zorgen want hij is alleen maar lastig. Woest zijn we, het is natuurlijk ook niet makkelijk zeker in Sri niet want er is immers geen enkele vorm van begeleiding. Ook Monika is razend en trekt dus aardig van leer tegen de moeder, uiteindelijk hebben we het wel over de vader van haar kinderen bovendien is het een schat van een man. Dick en ik gaan proberen om zijn arts te spreken te krijgen zodat we misschien iets extra voor hem kunnen doen. Krijgen zowat een flauwte als we er achter komen dat ze zelfs te belazerd is om zijn medicijnen te halen, zeker in zijn geval is dagelijkse medicatie belangrijk!

Uit Munhene  komt een nieuw gezinnetje langs, we gaan proberen om een sponsor voor hun te vinden, verkijk je niet op de stevige moeder en baby. Van alleen een hap rijst wordt je vanzelf moddervet en krijg je ook nog eens heel vaak diabetisch.

De vader is los arbeider bij het uitzendbureau Manpower en net zo als bij ons vroeger - geen werk geen geld.

Gaan dus proberen om zo snel mogelijk dit gezinnetje te ondersteunen.

Dit was het weer, we krijgen zo bezoek van Chandana - wel bekend bij de oud Neptune gangers met zijn vrouwtje en kleine meisje en dat beloofd een gezellige dag te worden.

Dinsdag gaan we richting zuiden om de kinderen in Tangalle te bezoeken, we blijven gelijk een paar dagen in ons favoriete Peacock Beach hotel en gaan weer eens de safari doen, hopen dus de luipaarden tegen te komen.

Lukt het om vandaar de blog bij te werken dan doen we dat en voor de skypers - het is altijd te proberen!

                                                                Ayubowan!

Priyantha

We waren net te laat om Priyantha in het ziekenhuis te bezoeken hij was de vorige avond ontslagen, zonder enige voorlichting, krukken of wat dan ook, wel zijn been tot aan zijn lies in het gips!

Dit zijn de dingen die ons regelmatig kromme tenen bezorgen, in het geval van Priyantha is het helemaal dramatisch. Hij woont 40 km van het ziekenhuis en normaal is het al een drama om bij zijn huis te  komen - de wegen waren door de zware regenval vele malen slechter dan normaal - dus laat staan als je been op 3 plaatsen gebroken is en je in het gips zit.

Vanaf de dorpsweg ga je een smal paadje op vol kuilen en gaten, boomwortels  troep enz. dan moet je een bruggetje (zonder leuning) over van ongeveer 90 cm breed met plankjes die vaak gebroken zijn en vooral heel erg ongelijk.

Wij vragen ons af hoe hij daar gekomen is want hij kan niet lopen, op een deur die snel uit de sponningen gehaald was en....... het was ook nog eens aarde donker!

Weten wel dat wij weinig gewend zijn maar als we er overdag over heen lopen breken we al zo wat ons nek dus laat staan in zijn geval!

We hebben een paar krukken voor hem meegenomen en met onze beperkte kennis en Gamini gaan we proberen om hem te laten staan en een klein beetje te bewegen, trombose ligt immers op de loer. 

Hij probeert zo goed mogelijk te doen wat we hebben uitgelegd  - het doet erg pijn maar hij beloofd om met zijn krukken een paar keer per dag te oefenen.

Het nare is dat er niet geopereerd is want ze willen eerst kijken of het vanzelf weer aan elkaar groeit, de enkel heeft de grootste klap gekregen en is aan beide kanten gebroken en zijn scheenbeen onder de knie. 9 maart moet hij terug komen om te kijken of het allemaal goed aan elkaar groeit en anders wordt er alsnog geopereerd. Het meest vervelende is natuurlijk dat de hele reis met alles er op en eraan weer gedaan moet worden. Gaan proberen om de 9e aanwezig te zijn zodat we misschien ergens mee kunnen helpen en in ieder geval te proberen dat als hij geopeeerd moet niet weer naar huis gestuurd wordt.

Zijn vrouwtje is er gelukkig redelijk van af gekomen maar heeft ook een fikse jaap in haar knie en mag zeker een week niet werken en daar heb je hem weer - niet werken geen inkomen. Gelukkig hebben we de gelegenheid om ze te kunnen helpen totdat zij weer kan gaan werken!

Proberen Kelly te skypen want haar "broertje" wil haar zo graag zien! Jammer dat het niet lukte, het tijdsverschil was de grote boosdoener. Misschien lukt het de 9e!

Wat zijn we blij!

Trotse ouders!

Zou haast beginnen met grote blijdschap geven wij u kennis enz.  

Zojuist kregen we een telefoontje van onze zoon Robert  dat hij zijn propedeuse gehaald heeft!

Wat zijn we blij voor hem  en wat  jammer dat we hem niet even lekker kunnen knuffelen en  vooral feliciteren - dus doen we het maar zo:

Robert Gefeliciteerd! Je bent een kanjer!

Mijn grootste angst.......

is uitgekomen - om de Pugoda weken af te ronden gaan we vandaag met Walter, Indrani en Gamini een dagje op stap naar een van de mooiste tempels - de Ridi Vihara in Ridigama vlakbij Kurunegala. We maken een koffiestop bij het meer bij velen van jullie bekend en .....mijn een voortand breekt  af, al 23 jaar denk ik alsjeblieft niet in Sri Lanka naar de tandarts. Oh wat verschrikkelijk echt ik heb het Spaans benauwd - maar na even nadenken pak ik een stukje kauwgom en plak hem weer vast - rustig blijven en genieten van de mooie dag!

Het is werkelijk een prachtige dag en we genieten van al het moois - krijgen een mooie en duidelijke uitleg en zo waar de de deuren van het heiligste gedeelte worden voor ons open gemaakt. Leuk om te horen van de gids dat wij de 1rste buitenlanders zijn die de tempel bezoeken, het is natuurlijk wel fijn dat je niet door de toeristen onderste boven geduwd wordt maar er zijn ook praktisch geen Sri Lankanen! Wat een leuke schoolreis zou je hier naar toe kunnen maken om zo iets moois te kunnen zien en het verhaal van koning Dutugemunu te leren kennen.

We genieten dus echt van de prachtige en interessante verhalen - het hele complex hebben we voor ons zelf dus is het dubbel genieten omdat je overal zo dichtbij kunt komen.

Na de rondleiding gaan we verder het complex verkennen, ondertussen hebben we veel lol en de narigheid met mijn tand is vergeten, we gaan op weg naar de grot tempel die een heel stuk hoger ligt. 

Het is een hele klim over padjes vol met stenen, wortels enz. als we op de helft zijn blijft Walter achter want het is echt te zwaar en te steil voor hem, Dick en ik zijn blij dat we eindelijk weer eens in beweging zijn en genieten dus dubbel op.

Voordat wij door klauteren maakt Gamini nog even een foto van ons op de rotsen. Op een gegeven moment is er haast niet meer op de echt steile rotsen te lopen maar met veel gelach komen we uiteindelijk bij de mooie stupa aan en kunnen we van een prachtig uitzicht genieten!

                            

Na een gebedje voor al onze zieke vrienden en kennissen gaan we weer terug - hadden wel tegen Walter gezegd "nou tot volgende week" maar dat doen we natuurlijk niet. Gamini heeft hem op gehaald en wij komen er achter dat we met een trap ook naar boven konden - nou ja Kamak nehe (maakt niet uit) we hebben met zijn allen lekker geklauterd.

We gaan terug want het is zo'n dikke 3 uur rijden en de wegen zijn door het slechte weer van de laatste tijd bar slecht dus even door karren is er niet bij.

Tot onze grote verassing heeft Indrani een overheerlijke picknick in elkaar gezet en komen er mandjes, bordjes en zelfs een paar stoeltjes uit de achterbak - echt Indrani altijd zorgen en mensen verwennen.

Na een heerlijke rice & curry gaan we verder om in Pugoda Walter en Indrani thuis te brengen, koffer inladen en na een bakje koffie gaan we door naar Mount Lavinia.

Onderweg begint het tandartsspook weer op te spelen, allemachtig wat moet ik nou - mijn vieze kliniekenfobie is groot want we hebben natuurlijk meer dan genoeg gezien en meegemaakt.

Maar dan komen Gamini en Dick met een voorstel - ik huiver en twijfel wahhhhh ik wil dit niet, maar het moet want ik kan moeilijk 5 weken met een afgebroken tand rondlopen. Ok maar als ik het niet vertrouw gaan we weg - prima zeggen ze grijnzend want samen zijn het 2 handen op 1 buik.

We komen bij een kleine brandschone dental surgery aan met verschrikkelijk aardige mensen, een jonge tandarts die duidelijk uitleg geeft, verteld exact wat er gedaan moet worden, dat alles goed gesteriliseerd wordt en hij weet mij te overtuigen!

Let wel het is zaterdagavond kwart over 7! Waar kan je in Nederland zo een praktijk binnen lopen?

Om een lang verhaal kort te maken - mijn kroon zit weer prachtig met een klein pennetje aan mijn wortel vast en het voelt prima, geen pijn en volgens de tandarts zit het zeker nog wel 25 jaar vast haha.
Nou dan kom ik zowat weer terug in mijn volgende leven.

Alle gekheid op een stokje - wat zijn we allemaal opgelucht en het is een lekker gevoel dat de tandarts fobie de kast in kan enne........ voor de komende Srilankagangers - het adres van dr. Mayura staat genoteerd - dus geen angst meer voor de tandarts in Sri Lanka - dat zit wel goed.

En wat koste die grap helemaal? Slechts 50 euro!

Ik ga stoppen het is inmiddels twaalf uur en we rollen om van de slaap - morgen pakken en lekker eten bij Gamini en zijn gezin om maandagochtend vroeg te vertrekken naar het ziekenhuis in Galle om Priyantha te bezoeken en daarna

VAKANTIE!

                                      met een heel klein beetje werken

Hartelijke groeten van Dick en Marita

ps. Sorry aan alle skypers - ik kon echt niet antwoorden anders was het misschien wel 2 uur geworden! Hoop tot morgen

Laatste rondje Pugoda

De laatste keer voor Pugoda om 6 uur uit bed. We gaan voor het melk en broodjes project op stap, vorig jaar hebben we dat niet kunnen doen maar het was dubbelop deze keer.
De schooltjes zijn erg blij met de melk en het broodje - ook de speeltuintjes die vorig jaar gemaakt zijn worden volop gebruikt en de kinderen genieten er van.

Deze keer hebben we het boekenprogramma niet in Pugoda  gedaan maar op een achteraf schooltje waar werkelijk de allerarmste kindjes komen - het wordt een beetje te zwaar voor Walter en Indrani dus hebben we voor een andere vorm gekozen. De kinderen hebben allemaal een rugtas gekregen met schriften, een tekenboek, kleurpotloden en een ballpoint en een leuk speeltje. Maar het aller mooiste vonden ze de nieuwe schoenen!

Veel kinderen komen of op blote voetjes of met slippers naar school terwijl het eigenlijk verplicht is om met schoenen naar school te komen, als school zich daar aan zou houden dan is de klas voor 3/4 leeg. Dus voor ons een mooie gelegenheid om ze eens lekker te verwennen - mensen wat een feest! Zoals ik al schreef de meeste hebben geen schoentjes of hele oude van 3 broertjes of zusjes terug, nou daar is ook niet veel heel aan. Het was een heel gezellig begin!

We gaan verder naar de andere schooltjes - echt leuk om alle kinderen en hun leraressen weer eens te zien, we delen de melk en de broodjes uit en gaan als laatste naar de Giridare school waar een heel ontvangst commité  klaar staat.
De directeur heeft hier in de laatste 4 jaar een mooie school van gemaakt - inmiddels zijn er 12 leraressen die veel interesse in hun werk hebben.

Alle kindjes van de nieuwe 1e klas hebben bloemen voor ons mee genomen en we worden daar letterlijk onder bedolven - van de grotere kinderen krijgen we een lading fruit uit de tuintjes van hun ouders. Hoe vaak we het ook zeggen hou het nou lekker zelf worden we toch weer ieder jaar verwend.

En als laatste maken we nog een foto met alle leraressen en hun directeur - waren er zo maar meer en niet alleen mensen die aan hun salaris en pensioen en vooral de vele vrije dagen denken! Een mooi team is het.

Het werk van de Colombo kant zit erop - volgende maand nog een keer naar Pugoda om de tandarts kamer die nu echt helemaal klaar is te openen - maar eerst nog een gezellig dagje met Walter en Indrani naar de Ridi Vihara in Ridigama.

                                     Ayubowan!

Motorongeluk van Priyantha het broertje van Kelly

Vanochtend was Bandu even bij ons op bezoek en natuurlijk hadden we het over de kinderen uit Tangalle en Udugama, op onze vraag hoe het met Priyantha was vertelde ze dat ze al een lange tijd niets gehoord had. Nou dat was natuurlijk snel opgelost - gelijk bellen dus en ik kreeg een zielig zachtje stemmetje aan de lijn die ozo blij was maar vertelde dat hij in het ziekenhuis lag.
Pfffft dat was schrikken! Bandu neemt het gesprek over en na veel ayooh en ach en wee verteld ze wat er gebeurd is. Hij heeft een aanrijding gehad met een bus en heeft zijn been op 3 plaatsen gebroken - met zijn vrouwtje gaat het gelukkig weer goed maar hij moet zeker nog een week in het ziekenhuis blijven. Zijn motor is aan gort en ondanks dat het niet zijn schuld was krijgt hij niets uitbetaald!

We gaan nu dus eerst naar Priyantha voordat we aan onze vakantie in Balapitija gaan beginnen.

Volgende week meer nieuws over Priyantha

Hoeveel pech kan je hebben?

Van alle sponsor gezinnen hebben we er slechts 1 met 8 kinderen - gelukkig maar zeggen we dan. We volgen dit gezin al een lange tijd en het gaat redelijk met ze maar het is er natuurlijk geen vetpot.

Werkte de oudste vorig jaar als enige nu zijn er nog een paar kinderen van school, maar wat verdienen die schapen nou helemaal, met allerlei karweitjes mogen ze blij zijn als ze 300 rps per dag verdienen. Alleen al voor eten heeft dit gezin zo'n 1500 roepies per dag nodig, tel uit je winst. De vader heeft epilepsie en kan dus niet altijd werken dus is er gewoon geen regelmatig inkomen.

En het ergste komt nu - moeder is weer zwanger, in maart wordt hun 9e kind geboren - ondanks de prikpil is ze toch weer zwanger geraakt.

Als we binnen komen voelen we onmiddellijk de onrust -  het gezin staat op zijn kop want hoe zullen uncle en aunty reageren. Nou zeker niet boos, wel zijn we ongerust over de moeder, hoe zal het deze keer gaan?

Hoe kan ze in godsnaam voor dat hele grote gezin zorgen en ook nog eens een keer een baby krijgen? Kraamzorg - wat is dat? Helemaal niets is er om haar te helpen - erg blij is ze als we vragen of er iets is waar we haar mee kunnen helpen. Een paar luiertjes en een lakentje, niets voor haar zelf. Zondag gaan we shoppen en niet alleen wat ze gevraagd heeft, maar bv ook een klein bedje met een muskieten net, baby kleertjes enz, dat kunnen we nog net doen voordat we maandag naar Balapitija gaan om een paar dagen uit te rusten.

Maar 1rst de laatste afspraken in Pugoda afwerken en dan na 4 weken  ........ even vakantie!

2e weekend in Pugoda - we zien alle kinderen!

Opnieuw om 6 uur uit bed zodat we op tijd naar Pugoda vertrekken - hebben we de 1e week vreselijk veel regen en kou gehad zo warm is het nu. Het is wel heel erg lekker hoor! Snel even een bakkie doen want de 1e kinderen komen er aan.
Door de band genomen kunnen we zeggen dat het goed met ze gaat en ja natuurlijk "wat zijn ze groot geworden" Nipun is zelfs 1.80 mtr en dat is behoorlijk groot voor Srilankaanse begrippen, heerlijk om te zien dat het zo goed gaat. Een van de meisjes heeft dengue (knokkelkoorts) gehad en dat is een gemene ziekte, het wordt veroorzaakt door een piepklein mugje die overdag steekt. Ze is een paar weken in het ziekenhuis geweest en daarna minstens 3 maanden thuis geweest. Maar ook daarna voel je je heel beroerd en alles bij elkaar heeft het een half jaar geduurd, het ergste vond Sakila dat ze haar examen heeft gemist en nu nog een jaar langer naar school moet! Gelukkig gaat het weer heel goed met haar.

Wat een lange slungel vergeleken bij zijn moeder, ik kan niet van alle kinderen rapportage geven maar dit vinden we zo'n leuke foto dus even een verhaaltje erbij. Hij is erg goed in volleybal en klimt steeds hoger in de wedstrijden. Dus wie weet zien we hem nog eens in het nationale team, uiteindelijk is hij 16 dus komen er nog wel wat centimeters bij.

Met onze aankomend ingenieur gaat het weer helemaal goed en hij is bezig met zijn examens - dit gaat duren tot augustus. Hij weet nog niet precies waar hij wil werken, bij de overheid is hij het weekend vrij en krijgt hij een pensioen maar minder salaris. In het bedrijfsleven veel geld verdienen maar 7 dagen per week werken tja dan hebben we een luxe probleem! Deze opmerking geeft veel gelach en we zijn blij met deze zaterdag - stralende kinderen, moeders die blij zijn met hun envelopje met 3000 rps extra voor het nieuwe jaar en ....... nee het is helaas niet alleen rozengeur en maneschijn!

De verschrikkelijke regen en overstromingen van de laatste maanden zijn een grote ramp aan het worden, de rijstoogst voor 90 % weg, de groenten weg, zelfs wij merken het al in de supermarkt waar we kopen. Dus laat staan in de kleine winkeltjes waar onze moeders hun eten kopen. 

Want er hangt nog iets anders boven het hoofd - heel veel watertanks zijn beschadigd en dat betekend natuurlijk ook dat de wateropslag minimaal is en er dus ook nog eens droogte kan ontstaan - Keep your fingers crossed - laat dit alsjeblieft niet gebeuren!
Om 4 uur zijn we klaar - wat een heerlijke dag was het weer. Vooral die stralende koppies en al die heerlijke plakkerige kleef zoenen!

Zondag ochtend gaan we nog even bij wat oud sponsor kinderen op bezoek - deze keer komen we niet zo vrolijk thuis als vorige week. Nadika heeft net een schattige kleine baby - merken gelijk dat er iets niet klopt, lastig is het altijd in Sri dat er niet gesproken wordt over dingen die niet helemaal goed gaan. Na lang aarzelen komt het verhaal er uit - ze had een vriendje waar ze mee zou trouwen, raakte zwanger en vriendje is hem gesmeerd - einde verhaal! 

Nu even iets heel anders - van de moeder van Maria Felice kregen we wat gebreide dekentjes en truitjes - hoor jullie al denken, wat moet je daar nou mee in zo'n warm land! Mevrouw Alsemgeest is 85 jaar en vindt het heerlijk om dit te doen en geloof ons de moeders en zelfs een oma van 1 van onze sponsor kindjes waren er zo blij mee. Het is 's nachts zo ontzettend koud en wat is er nou lekkerder dan zo'n mooi gebreid dekentje uit Holland!

  

Op zaterdag komen er 3 meisjes om afscheid te nemen, zij hebben examen gedaan en willen liever gaan werken, we sluiten de sponsoring af met een mooi cadeau nl een naaimachine. 

Het is natuurlijk nooit leuk als het afscheid daar is, aan de andere kant betekend het dat ze klaar zijn om aan de volwassenheid te gaan beginnen. Hadden we daar in het begin behoorlijk moeite mee nu zijn we er aan gewend en als we de resultaten zien hoe goed het met de kinderen van toen nu gaat zeggen we alleen nog                                

                           

                                                                  GOEIE REIS!

En of het goed gaat met de kinderen!

Een van de mooiste voorbeelden Shammi en Nimmi - toen ze net geboren waren dachten we allemaal dat ze het niet zouden overleven! Nu zijn het een paar schattige dansende en zingende meisjes geworden!

Tiddy en zijn mooie kleindochter!

Vrijdag komt de trotse opa Tiddy zijn schattige kleindochter van 7 maanden aan ons laten zien - wat is dat toch altijd leuk.
We kennen Tiddy al 22 jaar en zijn dikke maatjes, we proberen altijd even bij hem langs te gaan als we in Sri zijn, hij woont in een soort luxe sloppenwijk dus ietsje minder slecht dan de echte. Maar je schrikt je rot als je in het huisje komt, donker en een klein kamertje van een paar vierkante meter, bloed en bloedheet. Geen stukje om even buiten te zitten - niets wel een gemeenschappelijke kraan waar veel gezinnen mee moeten doen! Ik schrijf dit omdat we weer eens heel erg met onze neus op de feiten worden gedrukt. Het kleine huisje waar wij wonen met de grote tuin is voor hen een paradijs, wat doet het zeer om te  zien hoe verrukt ze er van zijn. En dan te bedenken dat dit prachtige kleine  meisje daar in de sloppen op moet groeien

Voor de zoveelste keer realiseren we ons hoe geweldig goed wij het hebben en met hoe weinig goeds zij het moeten doen!

Sumathi, eindelijk weer gevonden!

Even een klein euitleg over onze wildebras Sumathi uit de sister Vas groep in Mount Lavinia, wat hebben we altijd een pret met haar gehad. Sister Vas heeft altijd geprobeerd om haar onder de duim te houden iets dat tot ons grote genoegen nooit gelukt is! En ja natuurlijk hebben we wel eens tegen haar gezegd dat ze haar best moest doen maar haar guitige koppie maakte ons altijd aan het lachen! Sorry sis!

 

Al een tijdje waren we op zoek naar Sumathi - met de Kerst kregen we altijd een kaart van haar met een paar lieve woordjes en de beste wensen. Maar niet de laatste 2 jaar, als Gamini in Negombo was ging hij regelmatig op zoek maar helaas ..... niets.

Tot dit jaar, op onze kaart kregen we antwoord! Geweldig - ze stuurde ook haar telefoonnr en natuurlijk gelijk gebeld. Ondanks haar gebrekkige engels liet ze al snel weten dat ze er zo naar verlangde om ons weer te zien, verteld dat we in januari in Sri zijn en beloofd te bellen voor een afspraak.

Niet te weten dat ze half december weer naar Abu Dhabi terug moest, maar Sumathi zou Sumathi niet zijn om daar een oplossing voor te vinden. Ze belt op dat ze niet eerder kan komen dan half februari en verteld dat haar uncle en aunty uit Holland komen. Punt uit!

9 februari gaan Dick en ik naar Negombo om er achter te komen dat ze niet echt gelukkig is en vooral erg eenzaam. Haar moeder is overleden en haar vader is een 24 uur alcoholist, haar 2 broers nemen haar en haar zusje uit en dwingen ze min of meer om naar het Midden Oosten te gaan om geld te verdienen. Eigenlijk wil ze niet maar de familie omstandigheden zijn dermate slecht dat ze gaat met in haar achterhoofd “Ik ga geld verdienen en kan dan een eigen huisje bouwen”.

Nou mooi dus niet – maar eerst het verhaal over haar werkomstandigheden! De dikke verdiensten zijn slechts 105 euro per maand maar….. daar moet ze voor wassen, poetsen, koken, maar liefst 5 kinderen verzorgen de jongste is een baby en let wel 24 uur dienst! Ze heeft GEEN vrije dag, mag niet naar buiten, als het eten op is heeft ze pech en krijgt geen eten. En last but not least ondanks het feit dat ze katholiek is moet ze in huis de hoofddoek dragen. Er zijn geen andere dienstmeisjes in deze rijke familie. Nou zo lusten we er nog wel een paar.

Dik medelijden hebben we met haar en vragen of we iets kunnen doen – ze heeft een stukje grond maar vader weigert de overdracht te regelen. De 2 broers lachen zich rot, want we kunnen haar niet helpen met bouwen.

15 februari vertrekt ze weer voor 2 jaar naar haar gevangenis – kind wat hebben we een medelijden met je!

1e weekend in Pugoda - wat een feest!

Zaterdag ochtend 06.00 uur uit bed – snel ontbijten, de tassen staan al gepakt en we gaan met Gamini naar Pugoda.

Walter en Indrani staan ons al op te wachten en wat zijn we alle 4 blij om elkaar weer te zien, je staat er niet zo bij stil maar alle 4 gaan we aardig naar het laatste deel van ons leven. Vooral met Walter komt de emotie boven – hij is immers 81! Maar wat een kanjer is het nog steeds en wat hebben ze mede dankzij Indrani alles nog mooi op een rij, hoef maar wat te vragen of het antwoord is daar. Trouwens over mijn eigen kanjer van 76 hebben we ook helemaal niets te klagen!

Dit weekend gaan we op bezoek bij vooral oud sponsorkinderen – mensen wat een feest was dat! Met de meesten gaat het geweldig goed, trots zegt Walter dit is het resultaat van het harde werken dat wij met zijn 4tjes gedaan hebben.

De tranen rollen over mijn wangen als een van de jongens trots komt vertellen dat hij 2^e luitenant is geworden – deze promotie heeft hij gekregen omdat hij tijdens de oorlog zo dapper in de frontlinie is geweest.  En dan te bedenken dat hij toen pas 19 was, zijn salaris is maar liefst 38.000 roepies, krijgt een pensioen als hij 50 is. En het allerbelangrijkste is dat hij prachtige promotie kansen heeft. Zijn moeder en familie zijn natuurlijk heel erg trots want je betekend hier in Sri iets als je in het leger zit – nou wij zijn ook trots hoor. Op de terugweg laat hij zijn mooie tuktuk zien pfft wat geweldig! Een leuk ding om te vertellen, toen we hem voor het 1rst zagen rende hij gillend het rijstveld in.

Maar het gaat niet alleen goed met Charnaka hoor, een van de meisjes heeft een prachtig huwelijk gedaan en woont in een heel mooi huis met een man die goed voor haar zorgt. Haar moeder en oma wonen in het huisje dat we voor ze gebouwd hebben, er is een kleine baby en zo is alles en iedereen tevreden en gelukkig

Charnaka in zijn nieuwe tuktuk

We zijn erg blij om te zien dat de huisjes zo goed onderhouden worden, maar niet alleen dat – overal staan meubeltjes, mooie TV’s, stukjes aanbouw aan de huisjes, waterleiding en elektriciteit. Ik stop er nu maar over want misschien denken jullie van “ja hoor we weten het nu wel" maar we zijn er zo blij mee! Nog 1 belangrijk ding – realiseer je dat we dit alles samen en dankzij jullie jarenlange trouwe hulp aan deze kinderen hebben bereikt!

Er komt nog wel iets hoor want dit was pas de 1^e dag en op de 2e dag  komen we niet alleen goede dingen tegen maar ook verdrietige.

De 1^e visite is bij Inoka – haar vader was 1 van de beste timmerlui van het dorp, nu is hij blind – wat verschrikkelijk. Een  lensimplantaat is faliekant uit de hand gelopen, een student mocht de ingreep doen en die heeft een beschadiging gemaakt die niet meer hersteld kan worden. Aan het andere oog is een onrijpe staar die niet eerder dan november behandeld kan worden. Tja en daar sta je dan – geen inkomen en niemand die ze verder helpt, wat nu.We komen  Achira’s moeder tegen en ook met haar gaat het niet goed – ook zij is bijna blind – voor ons iets om over na te denken of wij er misschien iets aan kunnen doen.

We gaan verder en komen bij de meisjes van Kitty en Carolien, zeker 5 jaar hebben we ze niet meer gezien – wat is het toch jammer dat jullie er niet bij waren. Vooral Irosha en Nirosha vliegen in mijn armen – het waren altijd al leuke kindjes maar wat een mooie meiden zijn het geworden. Gelijk wordt er over het reisje naar het Neptune hotel gepraat hoe heerlijk en fijn dat toch is geweest. Kom ik gelijk bij de paar sponsorouders die het ons diep kwalijk namen om zulke arme kinderen naar zoveel luxe mee te nemen. Nou we hebben de bevestiging gekregen, 1 van de kinderen vertelde ooit aan zijn moeder dat hij in de hemel was geweest en dat blijkt maar – een onuitwisbare 3 dagen voor de kinderen! Fijn om te kunnen vertellen dat van de 6 meisjes er 2 getrouwd zijn en dat ze allemaal een leuke baan hebben!

Sandya Kumudini – Nirosha – Irosha

 Hoef hier denk ik niets meer bij te schrijven!

Omdat het zondag is zijn er veel moeders en kinderen naar een vergadering van de gemeente – opvallend hoe er aan gewerkt wordt dat het de mensen beter gaat. Ze krijgen over van alles en nog wat voorlichting en adviezen, zodat hun leven een betere kwaliteit krijgt. De kinderen krijgen schoolboeken en schriften, niet veel  maar het begin is er.

Dan ons laatste bezoek! Ja Maart en Riki we hebben Nimesh gevonden en het gaat goed met hem, hij heeft werk in Pugoda  – is getrouwd met een allerliefst vrouwtje en ze hebben een prachtig klein meisje. Met moeder gaat het ook goed, repareert nog steeds de wegen en ja hoor Maart ze heeft haar gebitje nog en lacht nog even stralend haha!

Ganesha Nissansala – Nimesh en Sanuly 23-10-2009 – Oma en een neefje

Dat was het weer lieve mensen, we hopen dat jullie het leuk vinden om deze blog te lezen – vanaf nu gaan we regelmatig berichtjes en foto’s sturen want het werken is in volle gang.

O ja nog even iets over het weer, af en toe is het bar en boos en soms zo koud dat we met lange mouwen en sjaals om buiten zitten. Zien jullie het voor je? Sri Lanka waar om deze tijd altijd een strak blauwe lucht is en misschien 1 buitje per maand. Het regent nog steeds veel en de overstromingen aan de andere kant van het eiland zijn verschrikkelijk. Aan onze kant is het goed te doen hoor, vervelend voor de toeristen maar Dick en ik vinden het best zo. Met dit weer kunnen we alleen maar een stapje harder lopen en dus meer doen.

Dag hoor hartelijke dank voor alle lieve mails, sms-jes en skype - groeten uit Sri Lanka van Dick en Marita

Tot de volgende keer!

ONS SKYPE ADRES = marita.scholtes1